Choroba Gravesa-Basedowa zaliczana jest do schorzeń autoimmunologicznych. Choć medycyna nie zna dokładnej odpowiedzi dlaczego występuje, to jej obecność bezpośrednio łączy się TSH , hormonem regulującym funkcje tarczycy. Prawdopodobnie wada genetyczna powoduje, że organizm uruchamia produkcję przeciwciał niszczących TSH, co objawia się nadczynnością tarczycy.
Objawy
Choroba Gravesa-Basedowa diagnozowana jest przede wszystkim u kobiet (chorują na nią 10 razy częściej niż mężczyźni). Rozwojowi schorzenia sprzyja stres oraz palenie papierosów. Część naukowców uważa, że choroba może mieć związek z poziomem estrogenów , co wyjaśniałoby częstsze zachorowania wśród kobiet. Zdarza się, że choroba Basedowa pociąga za sobą bielactwo, reumatoidalne zapalenie stawów oraz niedoczynność kory nadnerczy (pierwotną i wtórną).
U osób z podejrzeniem choroby Gravesa-Basedowa występuje większość dolegliwości i objawów towarzyszących zaburzeniu pracy tarczycy ( wole , czyli powiększenie tarczycy i pojawiają się u większości pacjentów). Najbardziej charakterystycznym objawem choroby jest tzw. naciekowy wytrzeszcz oczu. Wokół gałki ocznej dochodzi do nacieków, które mogą prowadzić do poważniejszych problemów ze wzrokiem np. do owrzodzenia rogówki, jaskry czy podwójnego widzenia. Zdarza się, że wytrzeszcz pojawia się jako pierwszy, przed wystąpieniem zmian w obrębie tarczycy.
U niewielkiej grupy pacjentów obserwuje się odkładanie pod skórą, najczęściej na podudziu, substancji śluzowatych oraz obrzęk palców rąk i stóp.
Diagnoza
Pierwszym etapem diagnozy jest oznaczenie TSH . W przypadku chorych na Gravesa-Basedowa jego poziom jest niski. Dodatkowo wykonuje się morfologię krwi , profil lipidowy (poziom cholesterolu) i próbę wątrobową. Kolejny etap to badanie USG tarczycy. Na jego podstawie określa się wielkość narządu oraz jego konsystencje. Dzięki badaniu można rozpoznać również typ wola.
Leczenie
Sposób leczenia choroby Gravesa - Basedowa zależny jest od stopnia zaawansowania i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. W większości przypadków podaje się leki przeciwtarczycowe (tyreostatyki), jednak coraz częściej sięga się po terapie radiojodem. W niektórych przypadkach sprawdza się przyjmowanie hormonów tarczycy, pomagają one nie tylko pokonać chorobę, ale uniknąć szkodliwych skutków długiego przyjmowania tyreostatyków.
Dużo trudniejsze od walki z samą chorobą, jest leczenie powikłań, które bardzo często wymagają interwencji chirurgicznej.
