Wapń - zapotrzebowanie, źródła i niedobory

Prawidłowe stężenie wapnia redukuje ryzyko wystąpienia chorób serca, udarów, raka jelita grubego oraz kamieni nerkowych.

Aż 99 proc. wapnia w naszym organizmie buduje strukturę kości i szkliwa. Wapń przez cały czas podlega przemianom polegającym na wbudowywaniu do układu kostnego oraz resorpcji. Oprócz tego procesu jest wykorzystywany do przenoszenia impulsów nerwowych, do regulacji procesu krzepnięcia, regulacji rytmu serca oraz wchłaniania witaminy B12. Układ hormonalny i witamina D wpływają na gospodarkę wapniową organizmu. Organizm nie jest w stanie wchłonąć tego pierwiastka bez udziału witaminy D. Wapń wpływa także na kontrolę ciśnienia tętniczego.

Zapotrzebowanie

Niemowlęta:

- od urodzenia do 6 miesiąca życia: 210 mg dziennie,

- od 6 miesiąca do 12 miesiąca: 270 mg dziennie,

Dzieci:

- od roku do 3 lat: 500 mg dziennie,

- od 4 lat do 8 lat: 800 mg dziennie,

- od 9 lat do 18 lat: 1300 mg dziennie.

Dorośli:

- od 19 lat do 50 roku życia: 1000 mg dziennie,

- od 50 roku wzwyż: 1200 mg dziennie,

- kobiety w ciąży i karmiące piersią: 1200 mg dziennie.

Dobre źródła wapnia:

Produkty nabiałowe,

Warzywa zielone z wyjątkiem szpinaku, buraki,

Ryby w puszkach (sardynki, szprotki), zjadane wraz z ościami.

Najłatwiej przyswajany jest wapń ze źródeł zwierzęcych.

Niedobory

Objawy niedoborów: opóźnienie wzrostu, deformacja, łamliwość i zniekształcenie kości u dzieci, problemy z uzębieniem, osteoporoza u dorosłych.

Ważne informacje: dieta bogata w białko może spowodować wzrost poziomu wapnia w surowicy, podobnie wpływa zwiększona podaż sodu i kofeiny oraz brak aktywności fizycznej i zmiany hormonalne w okresie pomenopauzalnym. Dieta bogata w błonnik wpływa na zahamowanie wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego. Kwas oksalidowy zawarty w szpinaku, botwince, rabarbarze, migdałach i czekoladzie wchodzi w reakcje z wapniem tworząc jego sole, które nie mogą być wykorzystane i metabolizowane przez organizm. Z drugiej strony należy pamiętać, iż zwiększona ilość wapnia powoduje zahamowanie wchłaniania żelaza i cynku.