Co to jest zespół opóźnionej fazy snu i jak się go leczy?
Polega on na tym, że nasz wewnętrzny zegar pozostaje wciąż o kilka godzin w tyle za wskazaniami zwykłych zegarów
Cierpią nań np. "nocne marki", czyli ludzie późno kładący się spać i późno wstający.
Jest kilka sposobów leczenia. Pierwszy to systematyczne opóźnianie snu o godzinę-dwie do czasu, aż leczony wstrzeli się w porę, o której zasypiają inni. W ten sposób ktoś, kto kładł się zwykle o czwartej nad ranem, przez kilka dni będzie chodził spać o szóstej, potem o ósmej, potem o dziesiątej, potem w południe, itd. Aż najdalej po miesiącu zacznie zasypiać przed północą. Odtąd jednak musi rygorystyczne przestrzegać nowej pory zasypiania, ponieważ najmniejsze opóźnienie grozi ponowną ucieczką snu.
Drugi sposób uchodzi za nieco skuteczniejszy. To kąpiele świetlne, czyli fototerapia. Odkryto, że silne światło hamuje wydzielanie melatoniny - hormonu, bez którego wrota snu pozostają zamknięte. Każda taka kąpiel opóźnia nieco czas zasypiania. Ich liczba zależy od tego, ile godzin musi nadrobić zegar pacjenta. Krótko mówiąc, opóźnienie naszego zegara biologicznego leczy się, pogłębiając jeszcze to opóźnienie.
Kolejną bardzo ciekawą propozycją leczenia, najbardziej naturalną, choć zarazem chyba najtrudniejszą, jest leczenie poprzez "izolację od wpływu czasu". Wykorzystuje się tutaj wrodzoną cechę naszego zegara biologicznego, którego doba w warunkach takiej izolacji trwa ok. 25-26 godzin. Człowiek z zaburzeniami rytmu okołodobowego trzymany odpowiednio długo w takiej izolacji zsynchronizuje się w końcu z dobą geofizyczną.
W praktyce lekarskiej stosuje się także przyspieszanie opóźnionego rytmu, stosując np. melatoninę wieczorem i fototerapię rano, wspomaganą czasem lekami nasennymi. Wydaje się, że ta ostatnia metoda, choć najmniej naturalna (bo wbrew wrodzonej tendencji naszego zegara), jest najczęściej stosowana w praktyce lekarskiej.
Dane tu przedstawione mają jedynie wartość informacyjną i nie mogą zastąpić indywidualnej porady lekarskiej.
