Choroba afektywna dwubiegunowa - objawy
- występujące na przemian okresy nienaturalnego obniżenia nastroju (depresji) i podwyższenia nastroju (manii), przy czym faza manii może być tylko nieznacznie widoczna lub silna i wyraźna. Obie fazy mogą być rozdzielone okresem stabilizacji nastroju chorego. Częstotliwość obu faz jest bardzo zróżnicowana: od kilku epizodów rocznie do epizodu choroby co kilka lat
- w fazie depresji obserwuje się wyraźne zmniejszenie aktywności fizycznej i psychicznej chorego, nadmierną senność
- w fazie manii następuje pobudzenie, zmniejszenie zapotrzebowania na sen, chory podejmuje pochopne decyzje, np. finansowe, czy angażuje się w przygodne kontakty seksualne, bywa drażliwy i agresywny. Często jest przekonany o swoich ogromnych możliwościach i talentach.
Przyczyny choroba afektywno-dwubiegunowej
Nie są znane. Choroba ujawnia się najprawdopodobniej w wyniku pewnych predyspozycji dziedzicznych i wpływu środowiska (np. przeżyć chorego).
Czynniki ryzyka choroby afektywno-dwubiegunowej
- 20.-30. rok życia (najczęstszy okres pojawienia się objawów)
- depresja lub choroba afektywna dwubiegunowa wśród członków najbliższej rodziny.
Powikłania w chorobie afektywno- dwubiegunowej
W fazie manii: ryzyko obrażeń i chorób z powodu dużej aktywności przy ograniczonej zdolności do oceny sytuacji. W fazie depresji: ryzyko okaleczeń i samobójstwa . Choroba może z czasem przejść w postać o częstych zmianach fazy (tzw. rapid cycling), całkowicie uniemożliwiając choremu normalne funkcjonowanie.
Leczenie choroby afektywno-dwubiegunowej
Podstawą jest leczenie farmakologiczne. Chorzy przyjmują leki stabilizujące nastrój (np. kwas walproinowy, sole litu lub karbamazepinę). W zależności od fazy choroby podawane są także leki neuroleptyczne (mania) lub przeciwdepresyjne (z zachowaniem ostrożności, gdyż mogą one wywoływać manię). Leczenie bywa utrudnione z powodu samodzielnego odstawiania leków przez pacjenta, szczególnie przy przechodzeniu z fazy depresji do manii (ze względu na subiektywnie dobre samopoczucie chorego). Leczenie farmakologiczne może być wspomagane psychoterapią , dzięki której chory uczy się m.in. rozwiązywania codziennych problemów, odbudowywania związków z bliskimi i wczesnego rozpoznawania objawów zaostrzania się choroby. Przy stałej profilaktyce objawy mogą ustąpić lub pojawiać się rzadko.
Czytaj także:
Życie na emocjonalnej huśtawce: kiedy radość przeplata
Pochodne benzodiazepin - lekarstwo gorsze od choroby
Współuzależnienie - po drugiej stronie nałogu
