Cukrzycę diagnozuje się poprzez wykonanie badań krwi. Poziom stężenia glukozy oraz insuliny w surowicy krwi pozwala ocenić, czy w danym orgazmie nie doszło do zaburzeń, lub czy nie mamy do czynienia z zaawansowanym stadium choroby. Ustalone normy służą do łatwej interpretacji pozyskanych wyników.
Insulina jest anabolicznym hormonem peptydowym, który odgrywa kluczową rolę w metabolizowaniu węglowodanów, białek i tłuszczów. Wydzielany jest przez część wewnątrzwydzielniczą trzustki. U zdrowej osoby stężenie insuliny na czczo jest niewielkie. Natomiast w przypadku osób, u których podejrzewa się insulinooporność lub cukrzycę, wynik przekracza ustalone normy.
Wykonując tzw. krzywą insulinowo-cukrową lekarz po otrzymaniu wyników może ocenić stan zdrowia pacjenta. Według norm Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego poziom insuliny na czczo nie może przekraczać 10mU/ml. Podczas testu obciążenia glukozą pacjent w ciągu kilku minut ma za zadanie wypić 75 g rozpuszczonej w 300 ml wody. Po godzinie od spożycia mieszanki wynik poziomu insuliny nie może przekraczać 50 mU/ml, a po dwóch godzinach 30 mU/ml.
Więcej ciekawych informacji znajdziesz na stronie głównej Gazeta.pl.
Pacjent chorujący na cukrzycę boryka się z nieprawidłowym wyrzutem insuliny. Jednak należy podzielić tę kwestię na dwie poszczególne jednostki chorobowe. W przypadku cukrzycy typu I trzustka nie produkuje insuliny wcale, dlatego niezbędne są zastrzyki, które dostarczają hormon do organizmu.
W przypadku cukrzycy typu II odpowiedni poziom insuliny można osiągnąć nie tylko poprzez leczenie skierowane indywidualnie dla każdego pacjenta, ale także poprzez włączenie aktywności fizycznej oraz zmianę nawyków żywieniowych.
Dlatego jeżeli wyniki poziomu insuliny wskażą wartości poniżej wskazanych uprzednio norm, to mamy do czynienia z cukrzycą typu I. Natomiast w przypadku podwyższonych wskaźników lekarz ma prawo podejrzewać insulinooporność lub cukrzycę oraz wdrożyć leczenie.
Jeśli chodzi o glikemię, czyli poziom cukru we krwi, to przyjmuje się następujące wartości:
Insulinooporność to zaburzenie wynikające z błędnie odczytywanej ilości insuliny na czczo przez organizm. Do takiej sytuacji dochodzi wówczas, gdy w surowicy krwi jej stężenie jest zbyt duże lub odpowiednie, ale organizm nie reaguje na obecność hormonu. To właśnie insulina anabolizuje cukier we krwi i sprawia, że glukoza przedostaje się do komórek stanowiąc źródło energii.
Hormon ten wspomaga również metabolizm tłuszczów oraz białek. Insulinooporność prowadzi do osłabienia reakcji na działanie insuliny, przez co dochodzi do upośledzenia metabolizmu węglowodanów oraz powstaje ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2.