DDD syndrom, czyli niezdrowa zamiana ról
DDD co to jest? Aby odpowiedzieć na to pytanie należy pomyśleć o rodzinie jako o systemie. Pomiędzy jego członkami występują określone zależności, które powinny dawać najmłodszym uczestnikom relacji - dzieciom - poczucie bezpieczeństwa i możliwość harmonijnego rozwoju. Z kolei dorośli partnerzy w systemie (rodzice) zobowiązani są egzystować w atmosferze wzajemnego szacunku oraz wsparcia. Zapewnia to dobrą codzienność nie tylko im samym, lecz również ich potomstwu.
Układ przedstawiony powyżej dotyczy rodzin normalnych, niepatologicznych. W przypadku ich dysfunkcyjnych odpowiedników poszczególne role bywają odgrywane nieprawidłowo, a czasami w ogóle pomijane. Rodzice nie potrafią się porozumieć ani zaspokajać własnych życiowych potrzeb, "odbijają" to sobie więc niejednokrotnie na dzieciach. To właśnie one biorą na siebie dużą część obowiązków, które powinny przypaść w udziale wyłącznie dorosłym. W efekcie dochodzi u dziecka do zaburzenia rozwoju emocjonalnego, co rzutuje często na całe jego późniejsze życie.
Wbrew pozorom, zaburzenia opisywane przez psychologów i psychoterapeutów jako DDD nie dotyczą wyłącznie rodzin borykających się z problemem uzależnień. W tym wypadku istnieje zresztą osobna jednostka oznaczana skrótem DDA - Dorosłe Dzieci Alkoholików. Zakres funkcjonowania terminu DDD okazuje się w praktyce znacznie szerszy, obejmując różnego rodzaju przemoc (fizyczną, psychiczną, seksualną), zaniedbania materialne czy emocjonalne, a czasem także czynniki losowe, jak na przykład ciężka choroba rodzica. Ta ostatnia okoliczność nie wynika najczęściej z winy dorosłego, co nie zmienia faktu, że jej wpływ na los latorośli okaże się znaczny.
Objawy DDD: wieczne dziecko mimo woli
Charakterystyczne dla DDD objawy dotyczą przede wszystkim sfery emocjonalnej oraz relacji z innymi ludźmi w dorosłym życiu. Osoba wychowana w patologicznym środowisku niejednokrotnie powiela destrukcyjne mechanizmy jeszcze na długo po opuszczeniu rodzinnego domu. Może się to objawiać chociażby wyborem takiego a nie innego partnera życiowego: często będą to ludzie z marginesu, również borykający się z rozmaitymi problemami.
Nawet jeśli DDD zdoła zbudować z kimś relację niedysfunkcyjną, panująca w niej atmosfera będzie zapewne daleka od sielankowej. Osoby dotknięte tym syndromem cechuje bowiem:
- tendencja do zamykania się w sobie,
- tłumienie własnych emocji
- trzymanie innych na dystans.
Jak nietrudno się domyślić, podobne postępowanie niezbyt dobrze wróży przyszłości związku. Przyczynia się również do wysokiego w tej grupie wskaźnika rozwodów.
Terapia DDD. Jak sobie pomóc?
Syndrom DDD posiada silny, negatywny wpływ na życie dotkniętych nim ludzi. Wielu z nich zadaje sobie przez całe lata pytanie, czy mogliby coś zrobić dla polepszenia własnej codzienności. Niestety, w charakterze remedium często pojawiają się używki: narkotyki, alkohol czy nałogowy hazard. Problem nie tylko nie znika, ale wręcz zaczyna się pogłębiać i gęstnieć.
Tymczasem rozwiązanie oczywiście istnieje. Specjaliści podpowiadają, że bardzo dobre efekty przynosi w przypadku DDD psychoterapia. Warunkiem sukcesu będzie tu rzeczywiste zaangażowanie pacjenta, a także jego gotowość do mierzenia się z bolesnymi wspomnieniami. Dużą rolę w procesie odegra oczywiście sam terapeuta. Niezależnie od preferowanego przez siebie nurtu, powinien on legitymować się wystarczającą wiedzą o specyfice syndromu DDD. Stanowi to gwarancję dobrej, efektywnej współpracy i poprawy jakości życia osoby decydującej się na odbycie terapii.
Oprócz kontaktu z psychoterapeutą, wiele osób decyduje się też na konsultację psychiatryczną. Leki o odpowiednim profilu mogą bardzo pomóc w niwelowaniu różnych nieprzyjemnych objawów. Zawsze warto zatem rozważyć ich zastosowanie.
Zobacz też: Załamanie nerwowe: co to jest, ile trwa i jak z niego wyjść?
