Miłość platoniczna: definicja, znaczenie. Ile trwa takie uczucie?

Miłość platoniczna jest pojęciem kojarzonym głównie ze światem nastoletnich dziewcząt, zakochanych bez pamięci w znanym aktorze czy piosenkarzu. W rzeczywistości jednak pojęcie to okazuje się znacznie szersze, dotycząc rozmaitych aspektów ludzkiego życia. Warto zatem przyjrzeć mu się nieco bliżej i odkryć przynajmniej kilka jego odcieni.

Miłość platoniczna... czyli jaka? Co to jest miłość platoniczna?

Miłość platoniczna - definicja wywodzi się od Platona, jednego z największych filozofów starożytnej Grecji. W swojej "Uczcie" wyróżnił on trzy rodzaje miłości. Były to:

• Eros - miłość fizyczna, zmysłowa. Platon uważał ją za pewnego rodzaju podstawę, na bazie której może się rozwijać miłość dojrzała. Co ciekawe, ateński filozof wiązał początek miłości cielesnej z zapachem; jego koncepcja pokrywa się zatem ze współczesnymi ustaleniami w kwestii działania feromonów,
• Philos - przyjaźń. Właśnie tutaj należałoby szukać sztandarowych przykładów miłości platonicznej. Będzie to zatem np. uczucie rodzica do dziecka albo wszelkie przejawy sympatii bez towarzyszącego jej pożądania,
• Agape - miłość do Boga. Najwyższa, bezinteresowna i wzniosła. Może oczywiście przejawiać się w obcowaniu z drugim człowiekiem, ale motorem tej relacji zawsze pozostaje Bóg.

Powyższa "klasyfikacja" unaocznia rolę i znaczenie miłości platonicznej. Najkrócej rzecz biorąc, jest to umiłowanie nie ciała, lecz duszy. Mogłoby się na pozór wydawać, że takie uczucie stanowi czystą radość, wolną od jakichkolwiek trudności czy komplikacji. Niestety, przykłady z codziennego życia nie do końca potwierdzają tę tezę.

Nie tylko dla nastolatek...Miłość platoniczna współcześnie

Platoniczna miłość staje się udziałem wielu osób w wieku pokwitaniowym, zwłaszcza dziewcząt. To właśnie one zakochują się często na zabój w swoim idolu: aktorze, piosenkarzu, prezenterze telewizyjnym itd. Cechą charakterystyczną takiego uczucia jest niedostępność obiektu westchnień, który nie ma najczęściej pojęcia o istnieniu tej konkretnej, zakochanej w nim nastolatki. Ona jednak przez pewien czas nie jest w stanie spojrzeć na rzeczy racjonalnie - porywy serca przesłaniają jej cały świat.

Zakochanie w idolu przybiera niejednokrotnie formę wręcz obsesyjną; powoduje problemy w szkole i w relacjach z przyjaciółmi. W skrajnych wypadkach owocuje trwałymi zaburzeniami emocjonalnymi. Przeważnie jednak taka fascynacja mija równie nagle, jak się pojawiła, ustępując miejsca uczuciom bardziej dojrzałym.

Miłość platoniczna współcześnie nie stanowi wyłącznie domeny młodzieńczej. W rzeczywistości jest to zjawisko znacznie częstsze niż moglibyśmy się spodziewać. Ileż to razy zdarza się przecież ludziom dorosłym zakochać w koledze czy koleżance z pracy, bez jakiejkolwiek nadziei na wzajemność! Wynikają z tego nierzadko potężne komplikacje, bo konieczność codziennych spotkań daje się we znaki osobie nieszczęśliwie zakochanej. Wyjściem ostatecznym może się tu okazać zmiana pracy, albo szerzej - środowiska koleżeńskiego.

I wreszcie, najbardziej powszechną formę miłości platonicznej stanowią uczucia rodzinne: do dzieci, rodziców, dziadków itd. Ten typ relacji jest oczywiście jak najbardziej normalny i akceptowany, stanowiąc w istocie fundament stosunków międzyludzkich.

Czy miłość platoniczna może przetrwać?

Nastolatka zadurzona w idolu ma wrażenie, że jej uczucie jest wieczne i niezniszczalne; podobnie rzecz ocenia każdy dorosły facet zakochany po uszy w zamężnej koleżance. Warto więc zadać sobie pytanie, ile trwa miłość platoniczna. Czy faktycznie możemy mówić o jej nieprzemijalności i niezmienności w czasie?

To oczywiście zależy. Dziewczęce zakochanie mija dość szybko, zaś w późniejszym życiu musimy się często godzić na niepomyślny dla nas obrót spraw - także tych miłosnych. Ma to zresztą swoje dobre strony: koniec miłości platonicznej może utorować drogę kolejnemu, szczęśliwszemu uczuciu. Wcześniej czekają nas jednak miesiące trudnych doświadczeń.

W przypadku relacji rodzinnych, platoniczna miłość znaczenie utrzymuje przez cały okres ludzkiego życia. Nasi krewni towarzyszą nam przecież niezależnie od okoliczności. Nawet po ich odejściu zachowujemy pamięć wspólnych chwil. W tym sensie miłość platoniczną rzeczywiście można uznać za wieczną. 

Zobacz też: Mizoginizm: czym jest? Przyczyny, objawy, leczenie mizoginizmu