Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych: charakterystyczne objawy
Kiedy można śmiało stwierdzić, że dotknęło nas przewlekłe zapalenie zatok przynosowych? Jeśli objawy towarzyszące zapaleniu zatok utrzymują się co najmniej przez 12 tygodni, po pewnym czasie ustępują samoistnie niemal całkowicie, bądź naprzemiennie występują stany zaostrzenia i wyciszenia objawów, przy czym zaostrzenie występuje nawet 3-4 razy do roku, można mówić o przewlekłym zapaleniu zatok. Co prawda, objawy zapalenia zatok nie są w tym przypadku tak dokuczliwe, jak przy ostrym zapaleniu zatok, jednak należy zwrócić uwagę na takie symptomy, jak:
- obfita wydzielina z nosa, często zabarwiona na żółto-zielono,
- przekrwienie błony śluzowej nosa,
- spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła,
- gorączka lub stan podgorączkowy,
- osłabienie węchu,
- obniżenie samopoczucia,
- uczucie rozbicia.
Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych zdecydowanie rzadziej niesie ze sobą dolegliwości bólowe. Jeśli wywołane zostało przez infekcję lub nadkażenie bakteryjne, to wskazane jest zastosowanie antybiotykoterapii. Gdy leczenie danym antybiotykiem nie przyniesie pożądanej poprawy w ciągu siedmiu dni, konieczna będzie zmiana substancji czynnej. W leczeniu przewlekłego zapalenia zatok, prócz antybiotykoterapii, zalecane jest również stosowanie glikokortykosteroidów donosowych (ściśle wg wskazań lekarza), płukanie zatok roztworem soli fizjologicznej lub wody morskiej, irygacja zatok, inhalacje, stosowanie leków obkurczających śluzówkę oraz podawanie leków przeciwzapalnych.
Zapalenie zatok czołowych: kogo najczęściej dotyka?
Na zapalenie zatok czołowych narażone są w dużej mierze osoby, które dużo czasu spędzają w zimnych i wilgotnych pomieszczeniach, są zmuszone do wdychania alergenów, pyłów, zanieczyszczeń bądź dymu papierosowego. Praca w klimatyzowanych lub słabo ogrzewanych pomieszczeniach może więc przyczynić się do zapalenia zatok czołowych. Leczenie uzależnione jest od objawów i etiologii schorzenia, ale dobre efekty przynosi stosowanie kropli do nosa zawierających hipertoniczny roztwór soli morskiej, skuteczne są też inhalacje z soli fizjologicznej bądź olejków eterycznych, a także płukanie zatok solą fizjologiczną bądź gotowymi preparatami do irygacji. Jeśli zapalenie zatok czołowych ma charakter alergiczny, konieczne może być włączenie leczenia kortykosteroidami podawanymi donosowo. W przewlekłym zapaleniu zatok czołowych lekarz zapewne podejmie decyzję o antybiotykoterapii.
Zapalenie zatok szczękowych: jakie są jego przyczyny?
Zapalenie zatok szczękowych może pojawić się wskutek niewyleczenia na czas zębów, bądź być powikłaniem po leczeniu kanałowym lub wyrwaniu górnego zęba. Jednak najczęstszą przyczyną zapalenia zatok szczękowych jest infekcja układu oddechowego. Nawracające infekcje, alergiczny nieżyt nosa oraz astma oskrzelowa mogą prowadzić do przewlekłego zapalenia zatok szczękowych. Na schorzenie to znacznie częściej są też narażone osoby pływające oraz palące papierosy. W przypadku przewlekłego zapalenia zatok szczękowych ból głowy ma małe nasilenie albo nie występuje w ogóle, może natomiast pojawić się długotrwały wyciek wydzieliny z nosa, czasem zdarzają się też zaburzenia węchu. Początkowo w leczeniu zapalenia zatok szczękowych stosuje się leczenie objawowe: płukanie jamy nosowej, inhalacje, leki zmniejszające lepkość śluzu i przeciwzapalne. W zakażeniu bakteryjnym lub stanie przewlekłym włączane są również antybiotyki. Jeśli zalegająca wydzielina w zatoce szczękowej wywołuje silny ból, może być konieczne nakłucie zatoki.
Zobacz też: Rynoskopia (wziernikowanie nosa) - na czym polega? Rodzaje badania i wskazania
Zapalenie zatok sitowych: choroba wieku dziecięcego
Zapalenie zatok sitowych zdecydowanie częściej dotyka dzieci, niż dorosłych. Najczęściej jest następstwem infekcji wirusowej, gdy dochodzi do nadkażenia bakteryjnego zgromadzonej w nadmiarze w komórkach sitowych wydzieliny. Schorzeniu temu często towarzyszy ból głowy u nasady nosa oraz "za oczami", niedrożność nosa, obrzęk w przyśrodkowym kącie oczodołu i łzawienie. Początkowo stosuje się leczenie zachowawcze, objawowe, zalecane są więc inhalacje (np. z rumianku, mięty lub tymianku), hipertoniczne spraye do nosa, a także leki przeciwzapalne. W zakażeniach bakteryjnych stosuje się ponadto antybiotykoterapię. Z uwagi na ryzyko wystąpienia powikłań, warto nie dopuścić do przewlekłego zapalenia zatok sitowych. W jego wypadku może wystąpić konieczność operacji endoskopowej w celu przywrócenia drożności.
Zapalenie zatoki klinowej: najrzadsze i najtrudniejsze do leczenia
Zapalenie zatoki klinowej to stosunkowo najrzadziej występujące schorzenie, jeśli chodzi o zatoki przynosowe. Dzieje się tak z uwagi na położenie zatok klinowych, które sprawia, że są one szczególnie trudno dostępne dla wirusów i bakterii. Jeśli jednak już dojdzie do zakażenia, położenie zatok klinowych sprawia, że diagnostyka schorzenia jest szczególnie trudna, a leczenie też nastręcza sporo problemów. Terapia jest jednak konieczna, z uwagi na ryzyko poważnych powikłań obejmujących wzrok i struktury mózgu. Cechą charakterystyczną, odróżniającą zapalenie zatoki klinowej od innych schorzeń zatok przynosowych, jest ciągły ból głowy, który nie ustępuje nawet po zastosowaniu środków przeciwbólowych. Dodatkowo towarzyszy mu często pogorszenie widzenia oraz mdłości. Zapalenie zatok klinowych leczy się najczęściej za pomocą antybiotyków podawanych dożylnie. W ostateczności lekarz może zdecydować o interwencji chirurgicznej, jest ona jednak obarczona ryzykiem, z uwagi na umiejscowienie zatoki klinowej.
Zobacz też: Opuchlizna (obrzęk) twarzy: najczęstsze przyczyny. Sposoby na obrzęk twarzy
