Czy stwardnienie zanikowe boczne jest uleczalne?
Wiele osób zastanawia się, czy stwardnienie zanikowe boczne jest uleczalne. Niestety, na chwilę obecną jest to choroba nie tylko postępująca, ale i nieuleczalna. Nie są jeszcze znane sposoby na zatrzymanie lub złagodzenie przebiegu choroby. Co prawda chorym podaje się ryluzol, który nieco spowalnia postęp schorzenia, jednak jego działanie jest ograniczone, a dzięki jego zastosowaniu chorzy na stwardnienie zanikowe boczne żyją zaledwie kilka miesięcy dłużej. Leczenie w przypadku stwardnienia zanikowego bocznego jest więc leczeniem objawowym i koncentruje się na łagodzeniu bądź likwidowaniu konkretnych objawów choroby oraz zapewnieniu choremu jak najdłużej sprawności ruchowej.
Stwardnienie zanikowe boczne: objawy charakterystyczne dla SLA
Jak objawia się stwardnienie zanikowe boczne? Objawy charakterystyczne dla tego schorzenia dotyczą niemal wyłącznie funkcji ruchowych chorego. Najbardziej typowym dla SLA objawem jest osłabienie siły mięśniowej, z czasem prowadzące do zaników mięśniowych. Chory odczuwa silne zmęczenie, dokuczają mu drżenia mięśniowe, a także parestezje (zaburzenia czucia skórnego, takie jak drętwienia czy wrażenie pełzających pod skórą robaków) oraz osłabienie mimiki twarzy. Pojawiają się problemy z przełykaniem (dysfagia), co może prowadzić do niedożywienia i odwodnienia, towarzyszyć im może nadmierne gromadzenie się śliny, a w dalszym przebiegu choroby dławienie się (które może prowadzić m.in. do zachłystowego zapalenia płuc). W przebiegu stwardnienia zanikowego bocznego może wystąpić też wzmożone napięcie mięśniowe typu spastycznego i towarzyszące mu objawy bólowe. W wyniku postępującego zaniku mięśni języka pojawiają się zaburzenia mowy, mogą też występować zaburzenia oddechowe (m.in. niebezpieczny bezdech senny). Ponadto chory może skarżyć się na upośledzenie czy pogorszenie jakości snu, a także problemy emocjonalne (stany lękowe, depresja, nieadekwatny do sytuacji śmiech lub płacz).
Stwardnienie zanikowe boczne: pierwsze objawy, które powinny zaniepokoić
Wczesne rozpoznanie jest ważne w każdej chorobie, po czym więc poznać, że w organizmie rozwija się stwardnienie zanikowe boczne? Pierwsze objawy schorzenia są niecharakterystyczne, są sprawą bardzo indywidualną i u każdego chorego mogą wyglądać i przebiegać nieco inaczej. Jednym z pierwszych objawów, który powinien zaniepokoić, jest niewielkie osłabienie siły mięśniowej i towarzyszące mu drżenie. Problem ten z reguły dotyczy rąk, najczęściej występuje asymetrycznie. Jeśli więc wykonywanie czynności, które dotychczas wykonywało się z łatwością, zaczyna przysparzać trudności (mogą to być problemy z zapięciem guzików, ubraniem się, utrzymaniem w dłoni nawet lekkich przedmiotów, otwieraniem butelek czy słoików), to warto się mieć na baczności. Osłabienie może też dotyczyć kończyn dolnych i skutkować chociażby potykaniem się na równej drodze czy podwijaniem się stopy przy chodzeniu. Do tego mogą też pojawić się problemy z mową (mowa niewyraźna, spowolniona) oraz połykaniem.
Stwardnienie zanikowe boczne: rokowania
Jakie są szanse na długie życie pacjentów, u których zdiagnozowano stwardnienie zanikowe boczne? Rokowania w takiej sytuacji są bardzo złe. Choroba pojawia się najczęściej między 50. a 70. rokiem życia, zdecydowanie częściej dotykając mężczyzn niż kobiety. Nie są znane dokładnie przyczyny występowania tego schorzenia, choć w około 10 procentach przypadków ma ono podłoże genetyczne. Z reguły chorzy na stwardnienie zanikowe boczne umierają po 3 – 5 latach od postawienia diagnozy. Słynny amerykański baseballista, Henry Louis Gehrig, od którego nazwiska choroba w Stanach Zjednoczonych znana jest jako ''choroba Lou Gehriga'', zmarł zaledwie w dwa lata po postawieniu diagnozy. Przyczyną zgonu chorych na SLA jest zazwyczaj porażenie mięśni oddechowych, albo też inne powikłania wynikające z rozwoju choroby. Część chorych na SLA, z uwagi na towarzyszącą chorobie depresję, podejmuje próby samobójcze. Nie należy jednak zapominać i o takich przypadkach, jak słynny astrofizyk, Stephen Hawking, u którego stwardnienie zanikowe boczne zdiagnozowano w wieku 21 lat, a który przeżył z chorobą ponad 50 lat. Istotna jest też terapia, służąca poprawie jakości życia chorego na SLA: odpowiednia gimnastyka, stosowanie leków zmniejszających spastyczność mięśni, przyrządzanie posiłków w postaci papek oraz wykonywanie ćwiczeń logopedycznych.
Zobacz też: Choroba Kennedy'ego (Opuszkowo-rdzeniowy zanik mięśni)
