Okazuje się, że zwykle wirus HPV u mężczyzn nie jest bardzo groźny. Organizm powinien sam zwalczyć zagrożenie. Gorzej jednak jeśli odporność nie jest wystarczająca. Wówczas może dojść do ciężkich powikłań. Bardzo rzadko prowadzi on do powstawania powikłań utrudniających życie seksualne. Mowa tu m.in. o trudnych do wyleczenia brodawkach. Najgorszymi z nich bywają nowotwory złośliwe prącia i odbytu. Także one pojawiają się niezwykle rzadko. Za czynniki sprzyjające uznaje się:
W jaki sposób przenosi się wirus HPV u mężczyzn? Może to następować na dwa sposoby - poprzez kontakt z naskórkiem lub w wyniku kontaktów seksualnych. Ważne jest jednak to, że wirus HPV u mężczyzn tak rzadko prowadzi do bardzo poważnych następstw, bo mamy do czynienia z licznymi jego odmianami. Warto wiedzieć o tym, że:
Pamiętajmy jednak, że nawet najbardziej sprzyjające powstawaniu złośliwych nowotworów wirusy typu 16 i 18 nie są bardzo częstą przyczyną raka odbyt i prącia.
Jak objawia się wirus HPV u mężczyzn? Najczęściej infekcję przechodzi się bezobjawowo i organizm sam sobie z nim radzi. Potrzeba na to jednak nawet dwóch lat. Jest to o tyle problematyczne, że przez ten czas można w niezamierzony sposób przekazywać wirusa partnerom seksualnym. Postać kliniczna pojawia się w wyniku osłabienia odporności. To wtedy pojawiają się brodawki, kłykciny, stany przedrakowe, w skrajnych przypadkach również nowotwory penisa i odbytu. Mowa tu o wielomiesięcznych infekcjach, w przypadku których zwykle pojawiają się takie objawy, jak swędzenie, ból, krwawienie i wydzielina z odbytu (rak odbytu) lub zgrubienie, narośl, rany prącia (rak prącia). Warto przy tym zauważyć, że w ostatnich latach dochodzi do częstszych przypadków raka gardła u mężczyzn zainfekowanych wirusem brodawczaka ludzkiego.
Do jakiego lekarza się udać w przypadku podejrzenia HPV u mężczyzn? Pierwszym wyborem będzie z reguły lekarz rodzinny. To on przeprowadzi podstawowy wywiad. Następnie zostaniemy skierowani do wenerologa lub dermatologa.
Test HPV dla mężczyzn robi się na podstawie badania materiału z cewki moczowej lub prącia. Robi się to samodzielnie przy użyciu specjalnego zestawu - należy się stosować do zawartych na nim zaleceń. Test obejmuje zarówno niskoonkogenne, jak i wysokoonkogenne warianty wirusa. W szczególności poleca się wykonanie badania osobom, które:
Zobacz też: Wirus brodawczaka ludzkiego - co to jest i jak można się zarazić?