Stosowanie leków zgodnie z zaleceniami lekarza jest kluczowe dla funkcjonowania naszego organizmu. Niepokojące są doniesienia o częstym przyjmowaniu silnych leków bez wskazań medycznych. Znane są również przypadki przyjmowania ketaminy. Co to jest ketamina i w jakich przypadkach powinno się ją przyjmować? Sprawdzamy.
Ketamina jest to psychoaktywna substancja chemiczna stosowana w medycynie i weterynarii. Ze względu na swoje działanie może być podawana ludziom tylko pod ścisłą kontrolą lekarza. Zazwyczaj stosuje się ją do znieczulania przedoperacyjnego, choć także jedna z jej odmian stosowana jest w terapii depresji. Silne działanie znieczulające i halucynogenne sprawia, że jest to środek niebezpieczny dla organizmu ludzkiego i pod żadnym pozorem nie należy go przyjmować na własną rękę.
Działanie ketaminy jest wielotorowe. Jak już wspomniano najczęściej stosowana jest ona do wywoływania narkozy. Jak wskazują specjaliści z zakresu medycyny, ketamina wywołuje specyficzny rodzaj narkozy nazywany "narkozą dysocjacyjną" Co to oznacza? Otóż substancja wywołuje hamowanie tylko wybranych struktur ośrodkowego układu nerwowego przy jednoczesnym pobudzeniu innych. I tak pacjent może stracić przytomność, a jednocześnie wejść w stan katalepsji.
Czasami zalecana jest pacjentom jako silny środek przeciwbólowy, wykorzystywany np. w niektórych zabiegach diagnostycznych u dzieci czy przy bolesnych zmianach opatrunków u osób z oparzeniami.
Jak już wyżej wspomniano, to na co pomaga ketamina to przede wszystkim silne bóle wywołane znacznymi obrażeniami (jak w przypadku ran pooparzeniowych, czy ran powstałych w wyniku rozległych operacji plastycznych). W przypadku kiedy stosowana jest do narkozy, wówczas zapewnia działanie znieczulające.
Ketamina ma także działanie wspomagające w leczeniu stanów depresyjnych. Wystarczy, aby upłynęło kilka godzin od podania dawki leku by stan chorego w znaczący sposób uległ poprawie.
W wyjątkowych przypadkach stosuje się ją także w leczeniu chorób psychicznych, np. choroby afektywnej dwubiegunowe czy w terapiach uzależnień (łagodzi objawy odstawienia alkoholu lub twardych narkotyków).
Ketamina dawkowana jest ściśle według zaleceń lekarskich. Mimo to u niektórych osób mogą wystąpić działania niepożądane, na liście których znajdziemy m.in.:
Przyjmowanie i dawkowanie leku powinno mieć miejsce pod ścisłym nadzorem lekarza, ale czy ketamina uzależnia? Ketamina jest środkiem chemicznym pochodzącym od fencyklidyny, która z kolei należy do grupy środków psychodysleptycznych, potocznie znanych jako jako halucynogeny. Używanie jej w sposób niedozwolony może prowadzić do uzależnienia. Jak rozpoznać objawy zażycia ketaminy? Otóż osoba, która znajduje się pod wpływem tego środka może przejawiać: zaburzenia koordynacji ruchowej, zaburzenia mowy, oczopląs i znaczne rozszerzenie źrenic, majaczenie, tachykardię.
Związek między ketaminą a ketonalem poza podobieństwem nazwy jest tak naprawdę niewielki. Ketonal jest silnym lekiem przeciwbólowym i przeciwzapalnym stosowanym głównie w leczeniu chorób reumatycznych, ale też przy silnym bólu kostno-stawowym lub mięśniowym. Powinien być stosowany po konsultacji i pod nadzorem lekarza, gdyż może wywołać szereg reakcji niepożądanych. Tymczasem zastosowanie ketaminy jest głównie skierowane na działanie znieczulające, a także oddziałujące na ośrodkowy układ nerwowy.
W ostatnich latach wiele mówi się na temat tego czy ketamina to narkotyk. Okazuje się, że popularny i od dawna stosowany w medycynie lek zyskał takie miano dzięki temu, że coraz częściej można go zakupić w klubach nocnych. Jest to związane z tym, że ketamina daje podobne efekty co ekstazy, a jednocześnie jest dużo tańsza. Jako substancja psychoaktywna działa pobudzająco i może wywołać halucynację, ale także uczucie odrealnienia, zaburzenia w odczuwaniu upływu czasu, czy efekty przypominające marzenia senne. Najpoważniejszym skutkiem przyjęcia ketaminy jest tzw. efekt K-hole. Jest to stan, w którym traci się kontakt ze światem zewnętrznym. Doznania towarzyszące osobom przeżywającym ten stan są bliskie śmierci i koszmarom sennym.
Zobacz też: Substancje psychoaktywne: rodzaje, działanie