Osoba dotknięta anoreksją próbuje rozwiązać swoje problemy poprzez zmianę swojego wyglądu, co jej zdaniem przyniesie jej uznanie otoczenia. Obwinia swój wygląd, swoje ciało o brak zrozumienia ze strony innych, ważnych dla niej osób. Ciało staje się wrogiem numer jeden. Walka z nim jest jedyną metodą zdobycia uwagi otoczenia i wymyka się spod kontroli.
Zauważenie początków anoreksji jest bardzo trudne. Zdarza się, że na początku zrzucanie zbędnych kilogramów spotyka się z uznaniem otoczenia i przynosi satysfakcję. W związku z tym często w początkach choroby anorektyk jest osobą wyglądającą na bardzo z siebie zadowoloną, co zmniejsza szansę na wczesną reakcję. Dopiero gdy wyniszczanie organizmu staje się obsesją następuje reakcja otoczenia.
Anoreksja - objawy
Anoreksja zaczyna się najczęściej od niewinnych prób odchudzania. Powoli jednak odchudzanie i modelowanie sylwetki staje się życiowym celem. Wszelkie komentarze na temat zbyt "chudego" wyglądu przyjmowane są z niechęcią i często prowadzą do agresji lub ukrywania przed otoczeniem faktu niejedzenia. Ilość przyjmowanych pokarmów staje się niewystarczająca do normalnego funkcjonowania. Chory traci siły, zaczyna unikać spotkań z innymi ludźmi. Często anoreksji towarzyszy intensywne uprawianie sportów oraz czasowa bulimia.
Anoreksja zaliczana jest do chorób śmiertelnych, ponieważ prowadzi do skrajnego wycieńczenia organizmu. Chory na początku ma anemię, następnie pojawiają się problemy z narządami wewnętrznymi. W wyglądzie zewnętrznym także zachodzą niepokojące zmiany: skóra staje się szara, włosy zaczynają wypadać, a paznokcie są bardzo łamliwe. Pogarsza się wzrok, koncentracja, pojawia się trudność w wykonywaniu codziennych obowiązków. Chory przestaje dbać o wygląd zewnętrzny i swoje otoczenie.
Anoreksja - czy hospitalizacja jest konieczna
W leczeniu anoreksji kluczowa jest reakcja otoczenia, bo to ono najczęściej zauważa, że ktoś jest chory. Sam chory nie dostrzega żadnego problemu. W swoim zachowaniu nie widzi nic złego, a w lustrze jedynie to, co chce widzieć. W związku z tym leczenie anoreksji jest zadaniem niezwykle trudnym i często nieskutecznym. Do wyleczenia konieczne jest przekonanie chorego, że ma problem i że chce się z nim zmierzyć.
Podstawą leczenie anoreksji jest terapia psychologiczna, która pozwoli otworzyć chorego na jego prawdziwe problemy i pomoże mu radzić sobie z nimi. Jest to proces długotrwały i wymagający ogromnego zaangażowania ze strony samego chorego. W skrajnych przypadkach stosuje się przymusowe leczenie
Jeśli niedożywienie prowadzi do stanu zagrażającego życiu, konieczna jest hospitalizacja. Podejmuje się je gdy dochodzi do:
- zaburzeniach rytmu serca
- spadku ciśnienia
- spadku masy ciała większej niż 75 proc. dolnej granicy normy
- poważnych zaburzeń elektrolitowych
Szpitalna pomoc specjalistyczna może być konieczna również w przypadku współwystępowaniu objawów psychosomatycznych, depresji i prób samobójczych. W przypadku Po pomoc można się zwrócić również do ośrodków leczenia zaburzeń odżywiania. Ośrodki te dostarczają kompleksowej pomocy, która obejmuje zarówno formy psychoterapi jak i terapii żywieniowej oraz edukacji.
W Polsce, w sytuacji gdy chory nie podejmuje leczenia z własnej woli, konieczna jest zgoda sądu na interwencję i formalne pozbawienie chorego prawa o samostanowieniu o sobie.
Anoreksja - profilaktyka
Anoreksja jest chorobą braku akceptacji samego siebie, którego źródeł należy szukać już we wczesnym dzieciństwie. Lata badań nad anoreksją wykazały, że najczęściej chorują córki i synowie matek perfekcjonistek, które zainteresowane są opinią otoczenia, a nie tym, co czuje ich dziecko. Chory często też jest perfekcjonistą. Dlatego bardzo ważna jest praca z dzieckiem od najmłodszych lat, budowanie u młodego człowieka poczucia jego wartości, pokazywanie zdrowych relacji z otoczeniem, a przede wszystkim wsłuchiwanie się w jego potrzeby. Bardzo ważne, by zapewnić młodemu człowiekowi autonomię, prawo wyboru, dbać o jakość komunikacji w rodzinie.
Trzeba raz jeszcze podkreślić, że bardzo ważna jest szybka reakcja najbliższych w momencie pojawienia się pierwszych podejrzeń o anoreksję i podjęcie leczenia.
