Insulinooporność: jak rozpoznać symptomy świadczące o chorobie?
Jesteś na zdrowej diecie, prowadzisz aktywny tryb życia, dbasz aby w ciągu tygodnia ćwiczyć, a mimo to twoja waga nie spada? Mimo wielu wysiłków, starań i wyrzeczeń nie możesz schudnąć? Do tego ciągle czujesz się zmęczona, zniechęcona i senna. Być może powodem jest insulinooporność. Jak ją rozpoznać? Stan ten dotyka bardzo wielu kobiet w młodym wieku. Często zrzucają one kłopoty z wagą na karb zaniedbań, ale kiedy okazuje się, że restrykcyjna dieta i ćwiczenia też nie pomagają, wówczas warto skonsultować się z lekarzem, gdyż może to być symptom obniżonej wrażliwości organizmu na insulinę, która jest hormonem regulującym poziom cukru we krwi. Gdy organizm zbyt słabo reaguje na insulinę, zaczyna produkować hormon w coraz większych ilościach, co może doprowadzić do rozwoju wielu poważnych chorób, jak cukrzyca typu 2 czy tych dotykających układu sercowo-naczyniowego.
Zobacz też: Zawał serca: pierwsza pomoc w przypadku zawału
Insulinooporność: przyczyny schorzenia
Insulinooporność nie jest uznawana za chorobę, ale za poważne zaburzenie metaboliczne, które pozostawione bez kontroli medycznej może przerodzić się w cukrzycę. Przyczyny insulinooporności upatruje się przede wszystkim w:
- genetyce - część osób, u których występują zaburzenia metaboliczne ma do nich predyspozycje genetyczne (np. zespół zmutowanej insuliny)
- zaburzeniach hormonalnych - insulinooporność często towarzyszy schorzeniom, takim jak nadczynność tarczycy, zespół Cushinga, pierwotna nadczynność przytarczyc.
- przyjmowaniu leków - preparatów przeciwwirusowych, leków sterydowych, antybiotyków, czy antykoncepcji hormonalnej
- nadwadze i otyłości - duża ilość tkanki tłuszczowej wzmaga insulinooporność.
Insulinooporność: objawy, które najczęściej występują
Objawy towarzyszące insulinooporności nie są jednoznaczne i oczywiste. Powiązać je można z wieloma innymi schorzeniami, a często są zwyczajnie ignorowane i przypisywane przemęczeniu i przepracowaniu. Do najczęstszych symptomów zaburzeń metabolicznych należą:
- ciągłe zmęczenie i senność,
- zwiększony apetyt (epizody tzw. wilczego głodu)
- znaczny przyrost masy ciała
- otyłość brzuszna
- nadciśnienie tętnicze,
- podwyższony poziom glukozy,
- podwyższony poziom cholesterolu i trójglicerydów,
- obniżenie nastroju, rozdrażnienie.
Do czynników ryzyka wystąpienia inulinooporności należą m.in.: wiek (wraz z nim wzrasta możliwość powstania insulinooporności), wysokokaloryczna dieta, brak aktywności fizycznej, ciąża, palenie tytoniu, przyjmowanie leków diabetogennych (np. antykoncepcji hormonalnej).
Insulinooporność: diagnostyka. Jak wygląda?
W przypadku, gdy podejrzewamy u siebie insulinooporność lub towarzyszą nam niepokojące objawy warto wykonać diagnostykę, pierwszym jej krokiem będzie udanie się do lekarza rodzinnego. Ten skieruje nas do endokrynologa, specjalisty zajmującego się zaburzeniami hormonalnymi, który z kolei zleci szereg badań, a także zaleci kontrolowanie masy ciała i ciśnienia tętniczego.
Podstawowym badaniem w celu wykluczenia problemu z insulinoopornością jest oznaczenie glukozy na czczo we krwi. Można wykonać także doustny test obciążenia glukozą. Oba badania mogą wykryć tzw. stan przedcukrzycowy, który stanowi przesłankę do tego, że mamy problem insulinooporności. W takim wypadku zalecane są dalsze szczegółowe badania.
Insulinooporność: leczenie schorzenia
Niestety nie istnieje żaden lek, który przeznaczony jest do leczenia insulinooporności. Stan ten można kontrolować stosując właściwą dietę oraz wprowadzając codzienną aktywność fizyczną. Jadłospis powinien być tak skonstruowany, aby ograniczyć możliwość dużych wyrzutów insuliny. W tym celu należy stawiać na produkty o niskim indeksie glikemicznym, czyli takie które nie powodują gwałtownego wzrostu poziomu glukozy po spożyciu. Warto skonsultować się z dietetykiem, który pomoże ustalić właściwą dietę i wskaże, z których produktów powinniśmy bezwzględnie zrezygnować.
Zobacz też: Paski testowe do glukometru: rodzaje, stosowanie
