Łuszczyca krostkowa jest najrzadziej spotykaną, ale równocześnie najgroźniejszą formą tej choroby. Najbardziej narażone na jej wystąpienie są osoby w wieku około 50 lat, a także starsze. Bardzo rzadko choroba występuje u dzieci. Częstotliwość występowania choroby u kobiet i u mężczyzn jest podobna.
Łuszczyca krostkowa – przyczyny
Przyczyny występowania łuszczycy krostkowej, podobnie jak innych form łuszczycy, nie są do końca znane. Wiadomo, że jest to choroba autoimmunologiczna, czyli taka, w której dochodzi do nieprawidłowej reakcji układu immunologicznego, w związku z czym, organizm atakuje zdrowe komórki uznając je za szkodliwe i wymagające zwalczania. Przypuszcza się, że na wystąpienie łuszczycy mogą mieć wpływ czynniki środowiskowe. Czynniki zwiększające ryzyko łuszczycy to między innymi stosowanie niektórych leków, stresujący tryb życia, palenie papierosów, urazy oraz podrażnienia skóry. Poza tym, prawdopodobnie nie bez znaczenia są uwarunkowania genetyczne, a choroba występuje częściej u osób, u których w rodzinie notowane były przypadki zachorowania.
Łuszczyca krostkowa – objawy
W przebiegu łuszczycy dochodzi do nadmiernego wytwarzania komórek naskórka. W przypadku łuszczycy krostkowej na skórze pojawiają się ropne krosty o różnej wielkości. Zazwyczaj mają one kilka milimetrów. W ropnej treści, która wypełnia krosty obecne są białe krwinki. Co ciekawe, u niektórych pacjentów zmiany skórne pojawiają się bardzo szybko, mogą zająć dużą powierzchnię ciała nawet w ciągu jednej doby. Często oprócz krost pojawia się zaczerwienienie skóry albo inne zmiany skórne.
Rozróżnia się kilka rodzajów łuszczycy krostkowej, które mają inny przebieg i dają nieco inne objawy. Wyróżniane rodzaje łuszczycy to:
- Ciągłe krostkowe zapalenie skóry kończyn - zmiany skórne pojawiają się tylko na paliczkach dalszych, czyli samych końcówkach palców stóp i dłoni. Jest to najlżejsza forma łuszczycy krostkowej;
- Łuszczyca krostkowa stóp i dłoni - zmiany skórne występują jedynie na dłoniach oraz stopach, jednak takie umiejscowienie zmian wiąże się często z pojawianiem się dolegliwości bólowych. Czasami łuszczyca krostkowa dłoni i stóp poprzedza albo występuje równocześnie ze zmianami łuszczycowymi innego typu (na przykład zwykłą łuszczycą). Ten typ łuszczycy krostkowej występuje znacznie częściej u kobiet;
- Łuszczyca typu von Zumbuscha (łuszczyca krostkowa uogólniona) - zmiany skórne występują praktycznie na całym ciele, nie pojawiają się jedynie na twarzy. Dodatkowo, obserwuje się zaczerwienienie skóry oraz uogólnione objawy, takie jak nudności, bóle głowy, bóle stawów, podwyższenie temperatury ciała, dreszcze czy ogólne osłabienie. Ta odmiana łuszczycy jest najbardziej poważną formą choroby.
Łuszczyca krostkowa – diagnoza i leczenie
W większości przypadków do rozpoznania łuszczycy krostkowej wystarczający jest wywiad lekarski i obejrzenie zmian skórnych. Często zalecane są badania laboratoryjne takie jak badanie OB, morfologia krwi oraz badanie poziomu białek we krwi. Jeśli istnieje podejrzenie, że zmiany mogą mieć podłoże bakteryjne, wykonuje się dodatkowo badania bakteriologiczne.
Sposób leczenia łuszczycy jest uzależniony od odmiany choroby i jej stopnia zaawansowania. W przypadku łuszczycy krostkowej dłoni i stóp zwykle wystarczające jest stosowanie leków miejscowych, które wpływają na złagodzenie zmian i przyspieszenie regeneracji skóry.
Łuszczyca typu von Zumbuscha bardzo często wymaga leczenia szpitalnego, które ma na celu przede wszystkim zapobieganie poważnym zakażeniom. W szpitalu często stosowana jest antybiotykoterapia. Ważne jest odpowiednie nawadnianie, a także odpowiednia pielęgnacja skóry. Czasami konieczne jest wdrożenie doustnych glikortykosteroidów. Często farmakoterapię łączy się z innymi metodami leczenia, takimi jak fototerapia czy fotochemiaterapia.
W przypadku łuszczycy krostkowej dłoni i stóp rokowania pacjenta są zwykle bardzo dobre, jednak choroba ma tendencję do nawracania. Znacznie groźniejsza jest łuszczyca krostkowa uogólniona. Zbyt późno rozpoznana lub nieodpowiednio leczona łuszczyca krostkowa uogólniona może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak niewydolność wątroby, niewydolność nerek czy sepsa. Niekiedy stan pacjenta jest na tyle poważny, że może dochodzić do zgonu.
