Kardiochirurgia – droga do uzyskania tytułu
Obecnie, aby zostać kardiochirurgiem należy najpierw ukończyć 6-letnie studia medyczne, które kończą się uzyskaniem dyplomu oraz statusu ograniczonego prawa do wykonywania zawodu lekarza. Następnym krokiem jest obycie 13-miesięcznej praktyki zawodowej, zakończonej egzaminem. Pozytywny wynik oznacza dla kandydata uzyskanie prawa do wykonywania zawodu i stanowi przepustkę do rozpoczęcia tzw. specjalizacji. Na tym etapie lekarze mają do wyboru aż 40 profesji, do których zalicza się m.in. kardiochirurgię. Nauka specjalizacji trwa od 2 do nawet 10 lat (transplantologia), w zależności od jej rodzaju. Specjalizacja kardiochirurgiczna trwa 6 lat i kończy się egzaminem specjalizacyjnym, zawierającym część ustną oraz pisemną. Dopiero po zaliczeniu tego egzaminu, lekarz zostaje specjalistą np. kardiochirurgii.
Czym się zajmuje kardiochirurg?
Kardiochirurg jest to lekarz specjalista, którego obszar działań jest silnie powiązany z kardiologią. Jak nazwa wskazuje, kardiochirurgowie zajmują się chirurgią serca, a także naczyń okołosercowych. Do chorób, które stanowią przedmiot badań specjalistów zalicza się:
- Chorobę niedokrwienną (wieńcową) serca
- Stopę cukrzycową
- Wady serca wrodzone oraz nabyte
- Chorobę zakrzepową serca
- Zaburzenia rytmu serca
- Miażdżycę
- Choroby aorty brzusznej, a także piersiowej
- Żylaki zlokalizowane w kończynach dolnych
- Niewydolność serca
- Wszelkie inne ostre i przewlekłe choroby serca
Do zadań kardiochirurga należą wszelkie (bardzo trudne) operacje najczęściej na otwartym sercu, na przykład wszczepienie lub wymiana zastawek sercowych, wycinanie tętniaków aorty, wszczepienie rozrusznika serca, a także laserowe leczenie chorób serca oraz naczyń krwionośnych.
Kardiochirurgia jest również silnie powiązana z transplantologią, ponieważ to właśnie kardiochirurdzy dokonują przeszczepu serca, a także przygotowują pacjenta do operacji oraz sprawują opiekę po przeszczepie.
Kardiochirurg dziecięcy
W Polsce chirurgowie dziecięcy zajmują się również kardiochirurgią. Chirurgia dziecięca zaliczana jest do podstawowych specjalności lekarskich, obejmuje wszelkie operacje chirurgiczne na dzieciach od okresu płodowego, noworodkowego, do 18-roku życia, w tym operacje serca. Wynika to z tego, że organizm dziecka (szczególnie w okresie noworodkowym i niemowlęcym) funkcjonuje zupełnie inaczej niż organizm dorosłego człowieka. Równowaga wodno-elektrolitowa, regulacja temperatury ciała, gospodarka hormonalna jest zupełnie inna niż u osób dorosłych, w związku z tym zabiegi przebiegają zupełnie inaczej, obciążone są innym ryzykiem niż w przypadku dorosłych.
Kardiochirurg – skierowanie
Aby umówić się do kardiochirurga na wizytę bezpłatną (na Narodowy Fundusz Zdrowia) konieczne jest skierowanie od lekarza rodzinnego lub kardiologa. W Polsce czas oczekiwania na wizytę wynosi od kilku tygodni do kilku miesięcy (w zależności od placówki). Podczas wizyty i po przeprowadzeniu wywiadu lekarz specjalista (kardiochirurg) kieruje chorego na specjalistyczne badania.
Kardiochirurgia – badania podstawowe
Podstawowymi badaniami kardiochirurgicznymi są:
- EKG (elektrokardiografia) – jest to nieinwazyjne badanie polegające na rejestracji czynności serca, co pozwala na zdiagnozowanie nieprawidłowości pracy serca. Wyróżnia się m.in. EKG wysiłkowe, czyli próbę wysiłkową (badanie pracy akcji serca podczas aktywności fizycznej), Holter EKG, czyli stałą, 24-godzinną rejestrację czynności serca dzięki podłączonemu rejestratorowi, kardiotokografię (KTG), czyli metodę zapisu akcji serca płodu
- Echo serca (echokardiografia) – badanie obrazowe, polegające na analizie budowy serca i zachodzących w nim procesów dzięki falom dźwiękowym Wyróżnia się echokardiografię przezprzełykową, przezklatkową, obciążeniową, kontrastową lub śródoperacyjną.
- Koronarografia (angiografia) - czyli badanie radiologiczne, które umożliwia diagnostykę zwężenia i niedrożności naczyń sercowych, co może prowadzić do choroby niedokrwiennej serca
- Cewnikowanie serca – badanie polegające na nakłuciu żyły lub tętnicy i wprowadzeniu cewnika, który kierowany jest drogą naczyniową do komór serca. Dzięki temu badaniu możliwa jest ocena ciśnienia w komorach sercowych, a także wysycenia tlenem krwi.
