Zaburzenia miesiączkowania - o czym mogą świadczyć, kiedy zgłosić się do lekarza?

O zaburzeniach miesiączkowania mówi się w przypadku wahań długości cyklu miesiączkowego, zbyt długiego lub krótkiego czasu trwania cyklu, a także wtedy, gdy kobieta cierpi na zbyt obfite albo bardzo bolesne miesiączki. Kiedy zaburzenia miesiączkowania powinny wzbudzić niepokój? O czym mogą świadczyć nieregularne miesiączki i jak się je leczy?

Jakie są najczęstsze przyczyny braku miesiączki? O tym mówi nasz film  

Zobacz wideo

Miesiączka to krwawienie z dróg rodnych kobiety, które występuje cyklicznie przez znaczną część życia kobiety. Pierwsza miesiączka pojawia się zwykle między 9. a 16. rokiem życia, natomiast kobieta przestaje miesiączkować w okresie menopauzy, który przypada zazwyczaj między 45. a 55. rokiem życia. Krwawienie jest spowodowane zmianami, jakie zachodzą w strukturze błony śluzowej macicy, gdy nie dojdzie do zapłodnienia i zagnieżdżenia jajeczka w macicy. Miesiączka rozpoczyna cykl miesiączkowy, który u zdrowych kobiet trwa od 25 do 35 dni. Krwawienie trwa natomiast zwykle od 3 do 7 dni.

Czym są zaburzenia miesiączkowania?

Zaburzenia miesiączkowania mogą dotyczyć między innymi długości trwania cyklu, a więc częstotliwości występowania krwawienia i mogą przyjmować różne formy:

  • Pierwotny brak miesiączki - mówi się o nim, gdy krwawienie nie występuje do osiągnięcia 16. roku życia;
  • Wtórny brak miesiączki - zanik miesiączkowania u kobiet, które wcześniej miesiączkowały trwający dłużej niż 6 miesięcy;
  • Częste miesiączkowanie - mówi się o nim, gdy cykle trwają krócej niż 21 dni;
  • Rzadkie miesiączkowanie - występuje, gdy cykle są dłuższe niż 32 dni.

Oprócz tego, rozróżnia się zaburzenia miesiączkowania, które dotyczą bolesności krwawień, a także ilości wydalanej krwi. Zwykle podczas miesiączki kobieta traci od około 30 do około 80 ml krwi. Jeżeli utrata krwi jest dużo większa (ilość krwi jest większa o ponad 20% od ilości krwi podczas wcześniejszych krwawień) mamy do czynienia z hypermenorrhoeą, natomiast jeżeli krwawienie jest mniej obfite (ilość krwi jest mniejsza o ponad 20% od ilości krwi podczas wcześniejszych krwawień) można mówić o zaburzeniu zwanym hypomenorrhoeą. Rozróżnia się także przedłużające się i długo trwające miesiączki (menorrhagia) oraz występowanie krwawienia poza cyklem miesiączkowym (metrorrhagia). Poza tym, różnym typom zaburzeń miesiączkowania często towarzyszą plamienia międzymiesiączkowe oraz występowanie skrzepów krwi.

Zaburzenia miesiączkowania - najczęstsze przyczyny

Przyczyny pojawienia się zaburzeń cyklu miesiączkowego są różne w zależności od tego, czy mamy do czynienia z pierwotnym brakiem miesiączki czy zaburzeniami wtórnymi. Do przyczyn pierwotnego braku miesiączki zalicza się między innymi:

  • Guzy przysadki mózgowej
  • Przerost nadnerczy
  • Ograniczenie lub brak wrażliwości na androgeny
  • Nieprawidłowe funkcjonowanie podwzgórza
  • Obojnactwo
  • Pierwotną niewydolność jajników
  • Infekcje narządów płciowych
  • Nieprawidłowy rozwój pochwy lub macicy
  • Zamknięcie błony dziewiczej
  • Nieprawidłowe wykształcenie jajników

Brak pierwszej miesiączki do około 17. roku życia może być spowodowany także zaburzeniami ogólnoustrojowymi, na przykład niedoczynnością tarczycy, a także innymi problemami, a nawet nadmiernym stresem.

Przyczynami wtórnego zaniku krwawienia mogą być zaburzenia hormonalne, a także problemy takie jak zwężenie ujścia szyjki macicy oraz zespół policystycznych jajników. W niektórych przypadkach zanik miesiączkowania jest wywołany przez przewlekłe napięcie nerwowe, znaczącą utratę wagi, cukrzycę, guzy nadnerczy, guzy jajnika lub nieprawidłowości w rozwoju błony śluzowej macicy.

Zaburzenia miesiączkowania - leczenie

Warto zaznaczyć, że w żadnym wypadku nie należy lekceważyć jakichkolwiek zaburzeń częstotliwości cyklu miesiączkowego, zmiany obfitości miesiączek czy też innych niecodziennych objawów. Gdy pojawią się dolegliwości, których nie obserwowało się wcześniej, koniecznie należy zgłosić się do lekarza ginekologa. Kluczem do leczenia zaburzeń miesiączkowania jest odpowiednie postawienie diagnozy. Zwykle pacjentka jest poddawana terapii hormonalnej. W wielu przypadkach zaleca się stosowanie antykoncepcji hormonalnej, która wpływa na wyregulowanie cyklu miesiączkowego. Leki hormonalne mają za zadanie również skrócenie miesiączek, zmniejszenie obfitości krwawień oraz zredukowanie dolegliwości bólowych. Leczenie nadmiernego krwawienia można wspomagać również stosowaniem naturalnych produktów zawierających między innymi wyciąg z owoców

Niektóre schorzenia powodujące zaburzenia cyklu wymagają z kolei innego leczenia, na przykład przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Kobiety, u których terapia hormonalna nie przynosi oczekiwanych efektów, często są poddawane ablacji błony śluzowej macicy.

Więcej o: