Saturacja krwi to badanie poziomu nasycenia krwi gazami. Najczęściej dokonuje się badania nasycenia krwi tętniczej tlenem, a służy do tego pulsoksymetria. Wskazaniem do tego typu badania jest stan niewydolności oddechowej. Pulsoksymetria jest metodą przezskórnego, nieinwazyjnego oznaczania wysycenia krwi tlenem. Urządzenie, zwane pulsoksymetrem, bada także przy okazji tętno. Czytnik emituje fale o różnych długościach, a następnie mierzy pochłanianie tych fal przez czerwone krwinki. Następnie oznacza na tej podstawie wysycenie krwi tlenem. Badanie opiera się na odmiennych właściwościach hemoglobiny utlenowanej i odtlenowanej, które w odmienny sposób odbijają promienie czerwone i podczerwone, emitowane przez urządzenie. Samo badanie jest niezwykle proste. Na palec, skrzydełko nosa, małżowinę uszną lub czoło zakłada się czujnik, mierzący stopień pochłaniania promieniowania, emitowanego przez nadajnik. Aby zbadać saturację krwi u niemowlaka pulsoksymetr zakłada się na stopę albo na nadgarstek.
Co oznacza saturacja krwi? Jest to wskaźnik, który pokazuje stopień niedotlenienia organizmu Wskazaniem do badania jest odczuwana przez pacjenta duszność, która powiązana jest z innymi objawami, takimi jak np. sinica.
Wskazania:
Saturacja a ciśnienie krwi czasem idą w parze, ponieważ niektóre aparaty do domowego pomiaru ciśnienia tętniczego wyposażone są także w opcję pomiaru częstotliwości rytmu serca oraz wysycenia krwi tętniczej tlenem.
Badanie saturacji tlenem mieszanej krwi żylnej dostarcza informacji o równowadze pomiędzy podażą tlenu i zapotrzebowaniem na tlen. Norma wynosi od 60 do 80 procent. Czynniki wpływające na podaż i zapotrzebowanie na tlen: rzut serca, saturacja krwi tętniczej tlenem, ilość hemoglobiny i tkankowe zużycie tlenu.
Właściwy poziom saturacji krwi wynosi od 95 do 98 procent. Wyższy, powyżej 98 procent, towarzyszy tlenoterapii. Natomiast saturacja niska, poniżej 90 procent, świadczy o ciężkiej niewydolności oddechowej. Jest to stan, w którym dochodzi do zaburzeń czynności układu oddechowego, zmniejszenia się wymiany gazowej w płucach i niedoboru tlenu w wyniku spadku ciśnienia parcjalnego tlenu poniżej 60 mm Hg (8,0 kPa) lub wzrostu ciśnienia dwutlenku węgla powyżej 45 mm Hg (6,0 kPa). Przyczyną może być ciężka choroba płuc, a także uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego lub zatrucie.