Nawłoć pospolita jest rośliną zielarską. Do celów leczniczych wykorzystuje się górne części pędów. Ścina się około 25 cm od góry rośliny i suszy w naturalny sposób w przewiewnym miejscu. Zwykle jest składnikiem mieszanek ziołowych.
Nawłoć pospolita - składniki aktywne
W zielu nawłoci znajdziemy:
- flawonoidy (kwercetynę - rutozyd, kemferol) - działają przeciwzapalnie, uszczelniają naczynka krwionośne. Kwercetyna ma też działanie antyoksydacyjne, zmniejszając wydzielanie cytokin prozapalnych i wolnych rodników oraz wywiera dobroczynny wpływ na wątrobę.
- saponiny triterpenowe - mają silne działanie moczopędne i przeciwzapalnie
- garbniki katechinowe - wykazują działanie bakteriobójcze, przeciwzapalne i ściągające
- związki fenolowe (kwas kawowy, kwas chlorogenowy) - działają żółciopędnie, antyseptycznie i ściągająco
- olejek eteryczny
Nawłoć pospolita - działanie lecznicze
Nawłoć wykazuje działanie przeciwbakteryjne, ściągające, przeciwzapalne i moczopędne. Ponadto uspokaja i obniża ciśnienie krwi. Uszczelnia naczynia krwionośne włosowate, dlatego może być stosowana przy niewielkich krwawieniach wewnętrznych. Ma właściwości odtruwające organizm.
Wewnętrznie zaleca się ziele nawłoci do leczenia stanów zapalnych dróg moczowych, takich jak: zapalenie kłębuszków nerkowych, miedniczek nerkowych, moczowodów i zapalenie pęcherza moczowego, kamica nerkowa. Ponadto nawłoć można zastosować przy nieżycie żołądka i jelit, w razie nadmiernej fermentacji jelitowej, a także przy drobnych krwawieniach z naczynek włosowatych. Pomocniczo można stosować nawłoć przy nadciśnieniu oraz w chorobie gośćcowej. Przy dnie moczanowej nawłoć działa odtruwająco na organizm i zmniejsza obrzęki.
Przy stosowaniu ziela nawłoci koniecznie trzeba wypijać duże ilości płynów.
Ziele nawłoci pospolitej służy także do użytku zewnętrznego. Można wykorzystać napar z nawłoci do przemywania skóry przy wysypce, otarciach, w razie świądu skóry, a także do płukania gardła i jamy ustnej przy zakażeniach czy stanach zapalnych.
Nawłoć - przeciwwskazania: Nie wolno podawać naparów z nawłoci dzieciom poniżej 12-tego roku życia. Kobiety w ciąży i karmiące piersią przed użyciem nawłoci powinny skonsultować się z lekarzem.
Nawłoć - miód nawłociowy
Nawłoć jest rośliną miododajną, kwitnącą nawet do późnej jesieni, dzięki czemu pszczoły mają się gdzie pożywić, gdy brak już jest innych roślin kwitnących. Dzięki nawłoci owady mogą zaopatrzyć się w zapasy pożywienia na zimę. Postawienie pasieki w pobliżu pola z kwitnącą nawłocią daje w efekcie pyszny miód, mający właściwości zdrowotne zbliżone do samej nawłoci. Jest to rodzaj miodu rzadko jednak spotykany, ponieważ pszczelarze muszą pozostawić część miodu w ulach, aby pszczoły miały pokarm zimą.
Podobno miód nawłociowy nazywany był kiedyś nektarem życia ze względu na walory lecznicze. Ma piękny jasnożółty kolor, szybko się krystalizuje i zmienia konsystencję na kremową. Pachnie nawłocią, w smaku jest słodki z leciutką gorzkawą nutą.
Nawłoć pospolita i nawłoć kanadyjska
Nawłoć pospolita (po łac. Solidago virgaurea L.) jest byliną należącą do rodziny astrowatych. Można także spotkać się z innymi nazwami tej rośliny, takimi jak: polska mimoza, złota dziewica, złota rózga, złotnik, włoć i kilka innych. Rośnie w Europie i Azji, w naszym kraju można ją spotkać prawie wszędzie, a najwięcej na polanach, łąkach, miedzach, czy w suchych przydrożnych rowach. Dorasta do wysokości 1 metra i kwitnie od lipca do września. Dla zwierząt roślinożernych jest rośliną trującą.
Nawłoć kanadyjska natomiast to gatunek inwazyjny przybyły do nas z Ameryki Północnej. Nawłoć kanadyjska rozprzestrzeniła się, najprawdopodobniej, z upraw ogrodowych i świetnie poczuła się w naszych warunkach klimatycznych. Wysoka na 1,5 metra, szybko się rozrasta i zaczyna wypierać nawłoć pospolitą i inne gatunki rodzimych roślin prowadząc do zubożenia różnorodności gatunkowej na polach.
