Liszajec zakaźny - jak dochodzi do zakażenia?
Liszajec zakaźny to stosunkowo częste powierzchniowe ropne schorzenie skóry. Liszajec jest wywoływany zakażeniem szczepami bakterii z grupy gronkowców i paciorkowców. Najczęściej jest to gronkowiec złocisty (Stabhylococcus aurelus) oraz paciorkowiec z grupy B (Streptococcus puogenes). Zakażenie może być spowodowane przez jedną z tych bakterii bądź przez obie naraz. Liszajec jest bardzo zaraźliwy i łatwo o zakażenie w miejscach stykania się wielu osób, takich jak żłobki, przedszkola czy szkoły, stąd liszajec zakaźny często spotykamy u dzieci. Czasem dochodzi do zakażenie całych grup przedszkolnych czy kolonijnych. Choroba "przyniesiona" do domu stosunkowo łatwo rozprzestrzenia się wśród członków rodziny.
Zakażenie następuje w wyniku kontaktu z osobą zarażoną, na przykład przy dotknięciu dłońmi, ale także przez używanie tych samych przedmiotów (kubki, talerze, sztućce) czy też ręczników i pościeli. Chorobie sprzyjają infekcje górnych dróg oddechowych u dzieci, szczególnie katar. U dorosłych łatwiej do zakażeń dochodzi przy obniżonej odporności, po ciężkich infekcjach i po długotrwałym stresie.
Łatwiej jest też zarazić się, gdy skóra jest uszkodzona, na przykład zadrapana, bakteria ma wtedy otwartą drogę do wniknięcia głębiej w skórę. W wyniku drapania się dzieci przenoszą bakterie w inne miejsca ciała, zatem zmiany chorobowe mogą pojawić się wszędzie. Najczęściej spotykane miejsca lokalizacji liszajca zaraźliwego to: okolice nosa, ust, brwi i oczu, narządów płciowych, pośladków.
Liszajec zakaźny - objawy
Objawy liszajca zakaźnego to pojawiające się na skórze najpierw drobne powierzchowne pęcherzyki, wypełnione ropą, które po pęknięciu tworzą strupy w żółtawym kolorze. Określa się je jako "miodowe strupy" i są charakterystyczne dla tej choroby. Zazwyczaj to jedyne objawy zakażenia. Nie obserwuje się gorączki czy bólu. Ale tworzące się strupy wywołują świąt. To stwarza dodatkowe zagrożenie, gdyż drapanie powoduje rozprzestrzenianie się choroby na nowe miejsca na skórze.
Istnieją dwie odmiany liszajca zaraźliwego: liszajec pęcherzykowy lub pęcherzowy.
- Liszajec pęcherzykowy objawia się małymi pęcherzykami, które szybko pękają, tworząc krosty i nadżerki, które zlewają się ze sobą. Pod spodem skóra pozostaje mocno zaczerwieniona.
- Liszajec pęcherzowy charakteryzują większe, nawet kilkucentymetrowe pęcherze, które pękają, tworząc duże strupy.
Najbardziej uciążliwym objawem pozostaje swędzenie.
Liszajec zakaźny - leczenie
Chorobie nie towarzyszą dodatkowe objawy. Czasem liszajec sam przechodzi już po kilku dniach. Najczęściej jednak trwa tygodniami. Najlepiej podjąć więc leczenie dermatologiczne, aby nie dopuścić do rozdrapania strupów i przenoszenia choroby na inne powierzchnie ciała.
Liszajec zakaźny leczony jest maściami z dodatkiem antybiotyków, aby pozbyć się bakterii. Przed wybraniem antybiotyku robi się badanie bakteriologiczne, w celu sprawdzenia, jaki rodzaj bakterii spowodował zakażenie.
Do zwalczenia choroby w lekkiej postaci wystarczają maści zawierające antybiotyk. Zaleca się ponadto stosowanie środków odkażających. W ciężkich przypadkach, gdy liszajec nie chce ustępować, prowadzi się dłuższą kurację antybiotykową, także doustną.
Liszajec zakaźny - zapobieganie
Pomocne w unikaniu zakażenie jest częste mycie rąk i zachowanie higieny osobistej. Trzeba unikać wilgoci i np. wycierania się zawilgoconymi ręcznikami. Konieczne jest częste pranie ręczników i pościeli.
O chorobach skóry przeczytasz więcej tutaj:
