Fluor jest mikroelementem, którego największe stężenie w organizmie człowieka, znajduje się w zębach i w kościach. Jako pierwiastek chemiczny w stanie wolnym natomiast, występuje jako żółtozielony gaz o silnie trujących właściwościach, zapachem przypominający nieco chlor. Wyizolowanie pierwiastka fluoru zawdzięczamy ostatecznie francuskiemu chemikowi H. Moissanowi. Odkrycie to przyniosło mu nagrodę Nobla w dziedzinie chemii. Fluor w stanie naturalnym występuje w glebie, powietrzu oraz w wodzie.
Fluor w naszym organizmie znajduje się głównie w zębach i kościach. Ma wpływ na stan zębów i szkliwa, a braki fluoru oznaczają zwiększone ryzyko próchnicy, jego nadmiar natomiast objawia się fluorozą, czyli nieprawidłowym tworzeniem się szkliwa.
Mikroelement bierze czynny udział w procesie budowy kości i zębów. Fluor jest też odpowiedzialny za prawidłowe formowanie się szkliwa na zębach. Nasze zęby, zaraz po wyrżnięciu się, są w niewielkim stopniu zmineralizowane i w tym stanie bardzo podatne na różne szkodliwe czynniki zewnętrzne, na przykład na atak bakterii. Do budowy szkliwa na zębach organizm wykorzystuje fluor dostarczony wraz z pożywieniem.
Zauważono jednak, że ten proces może być wspierany z zewnątrz, poprzez dostarczanie do jamy ustnej niewielkich ilości związków fluoru. Jeżeli w fazie dojrzewania szkliwa w jamie ustnej znajdzie się fluor, pomaga zębom w uzyskaniu właściwego nasycenia tym pierwiastkiem i w budowie mocnego szkliwa. Taki fluor, pochodzący na przykład z pasty do zębów lub z wody pitnej, wbudowywany jest w struktury szkliwa oraz tworzy na powierzchni zęba cienką warstwę ochronną. Stąd, proponowane przez dentystów zabiegi, wykorzystujące płyny, lakiery i pianki zawierające związki fluoru: fluorek sodu, zakwaszony fosforan fluoru, fluorek cyny i aminofluorek.
Po drugie, fluor w jamie ustnej działa bakteriobójczo, nie pozwala bowiem bakteriom na przetwarzanie cukrów w kwasy, które są szkodliwe dla szkliwa oraz ogranicza namnażanie się bakterii poprzez blokowanie mechanizmów reprodukcyjnych. Hamuje ponadto tworzenie się płytki nazębnej.
O ile niewielkie dawki fluoru są dobroczynne dla tworzącego się szkliwa, o tyle jego nadmiar grozi uszkodzeniami. Zapotrzebowanie na fluor u dorosłych wynosi od 3 do 4 mg na dobę, u dzieci natomiast 0,05 mg na kg masy ciała. Jeżeli mamy w organizmie nadmiar fluoru grozi nam fluoroza.
Objawy fluorozy to:
Pomocne przy fluorozie jest zjadanie dużych ilości produktów zawierających wapń.
Ostre zatrucie fluorem (powyżej 4 mg na kilogram masy ciała) zdarza się niezwykle rzadko, a objawia się:
Naturalnym źródłem fluoru jest woda, która dostarcza nam około 75 proc. dziennego zapotrzebowania na ten mikroelement. Naturalne stężenie fluoru w wodzie może wynosić od 0,1 do 0,4 mg/litr. W poprzednich latach do wody pitnej w naszym kraju dodawany był dodatkowo fluor, jako element walki z próchnicą. Od wielu lat jednak już się tego nie praktykuje.
Fluor znajdziemy w następujących produktach:
O ważnych dla naszego organizmu minerałach przeczytasz także tutaj:
Woda pitna to nie tylko tlen i wodór. Co w niej pływa?
Mikroelementy bez których nie da się żyć
Cynk i jego znaczenie dla organizmu. Jakie są konsekwencje niedoboru?
Bor - jaką funkcję pełni w organizmie? Zapotrzebowanie i najlepsze źródła boru