Irydologia narodziła się kilka tysięcy lat temu. Starożytni Egipcjanie stosowali tę metodę do diagnozowania chorób już, co najmniej, od czasów panowania faraona Tutenchamona. Jeden z egipskich medyków opisał podstawowe zasady irydologii, a jego prace zainspirowały ówczesny cywilizowany świat. Irydologia była popularną metodą oceny stanu zdrowia ludzi w Babilonii, Indiach, Chinach, a także w Japonii.
Ponowny rozkwit irydologii nastąpił w XIX wieku, a największe zasługi dla popularyzacji tej dziedziny wnieśli: Węgier Ignacy Peczely oraz Szwed Nils Liljequist. Zaczęto publikować mapy irydologiczne tęczówek, które miały odzwierciedlać strukturę ciała człowieka. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku nastąpił wzrost zainteresowania irydologią po ukazaniu się książki B. Jensena pt. "Nauka i praktyka irydologii". Istnieją międzynarodowe stowarzyszenia irydologów, które starają się propagować tę dziedzinę diagnostyczną wśród lekarzy i pacjentów.
Irydologia opiera się na przekonaniu, że każda część ciała ma odpowiadający sobie punkt w tęczówce oka. Opracowano zatem tzw. mapę irydologiczną, dzielącą tęczówkę na maleńkie obszary "odpowiedzialne" za poszczególne narządy człowieka. Gdy jakaś część naszego ciała zaczyna chorować, odpowiadający mu w oku fragment zmienia swój wygląd. W ten sposób, posiłkując się mapą, możemy, po uważnej obserwacji wyglądu tęczówki, określić stan zdrowia człowieka.
Ta metoda medycyny niekonwencjonalnej ma wielu zwolenników, ale i przeciwników i nie znaleziono, jak dotąd, jej naukowego potwierdzenia.
Zwolennicy irydologii są przekonani, że jest to trafna i skuteczna metoda oceny stanu zdrowia człowieka i wglądu w pracę narządów wewnętrznych organizmu. Dzieje się tak, zdaniem irydologów, ponieważ w oku znajdują się końcówki nerwów, biegnących z całego ciała. Dzięki temu mamy wgląd w działanie poszczególnych części organizmu, a każda nieprawidłowość manifestuje się w tęczówce w postaci zmiany w odpowiednim punkcie. Te zmiany to, na przykład, niewielkie plamki innego koloru, kreseczki, zatoki czy szczeliny.
W dyskusji na temat skuteczności tej metody diagnostycznej podnoszone są różnorodne argumenty.
Zwolennicy irydologi mówią, że:
Argumenty przeciwników irydologii
Przeciwko metodom irydologów protestuje nauka, która nie znalazła dotychczas dowodu na bezpośrednią skuteczność tej metody. Bardziej racjonalne jest, po prostu, obserwowanie organizmu człowieka w całości i na tej podstawie wydawanie opinii o jego stanie zdrowia, a nie tylko na podstawie wyglądu jednego organu. Ponadto, diagnoza irydologa jest nieprecyzyjna i tak ogólna, że trudno mówić o jej faktycznej przydatności. Jest też mnóstwo przykładów mylnych opinii, nie mających potem pokrycia w rzeczywistych badaniach stanu chorego.
Kiedyś badanie irydologiczne przeprowadzano oświetlając tęczówkę mocnym światłem i analizując jej wygląd. Współcześnie do badania oka używa się specjalistycznego sprzętu okulistycznego. Za pomocą lampy szczelinowej obserwuje się wygląd tęczówki w powiększeniu oraz, dodatkowo, wykonywane jest zdjęcie, które następnie podlega dokładnej analizie. Porównuje się wygląd tęczówki pacjenta z mapą irydologiczną i na tej podstawie wydaje diagnozę.
Tego typu mapy przedstawiają powierzchnię tęczówki podzieloną na pola, które odzwierciedlają narządy wewnętrzne organizmu. Uważa się, że w większości przypadków narządy znajdujące się po prawej stronie ciała, uwidaczniają się w prawej tęczówce, i odpowiednio - te z lewej strony są reprezentowane w lewej tęczówce.
Współczesne mapy irydologiczne opisują ponad 70 punktów w tęczówce, odpowiadających różnym schorzeniom. Irydolodzy twierdzą, że są w stanie, na podstawie tej mapy, określić także niektóre predyspozycje genetyczne badanej osoby, rozwijające się stany zapalne w organizmie, ewentualne złogi toksyczne oraz niedobory składników mineralnych i odżywczych. Diagnozę wydają uwzględniając także wywiad z pacjentem na temat jego zdrowia i ogólnych symptomów.
Irydologia opiera się na przekonaniu, że w naszych oczach zapisana jest cała historia schorzeń. Stąd irydologowie starają się znaleźć w naszych tęczówkach ślady przebytych chorób oraz zalążki nowych. Diagnoza taka może uwzględniać nasze predyspozycje do określonych chorób, zarówno wrodzone, jak i nabyte, wykryć braki witamin i składników odżywczych w organizmie, ocenić stan układu nerwowego i odpornościowego oraz wykryć miejsce rozwijania się stanu zapalnego.
Po badaniu dobierana jest, stosownie do wykrytych wad, odpowiednia terapia, na przykład oparta o zioła, odpowiednią dietę czy masaże lecznicze itp. W razie wykrycia poważnych chorób zalecana jest wizyta u lekarza specjalisty.
To może cię zainteresować: