Objawy otępienia czołowo-skroniowego występują najczęściej u osób po 65. roku życia, choć choroba czasem rozwija się również u pacjentów o wiele młodszych. Ten rodzaj otępienia stanowi około 8-10 procent przypadków otępień wszystkich rodzajów. W rodzinach niektórych pacjentów choroba jest dziedziczna. Jednak przynajmniej u połowy chorych nie da się określić przyczyny jej powstania.
Jak dotąd nie rozpoznano dokładnej przyczyny występowania otępienia czołowo-skroniowego. Uznaje się, że mechanizmem decydującym o jej wytworzeniu jest degradacja neuronów wskutek gromadzenia się patologicznych białek w obszarach płatów czołowych oraz przednich części płatów skroniowych. Rezultatem nagromadzenia białek w mózgowiu są zarówno zaburzenia przekazywania sygnałów między neuronami, jak i zwiększenie obumierania komórek nerwowych.
Otępienie czołowo-skroniowe rozwija się stopniowo i powoli. Pierwszym sygnałem jej wystąpienia może być zapominanie słów i niewyraźne artykułowanie. Do zaburzeń mowy zaczynają dochodzić problemy z kontrolowaniem emocji i zachowaniami nieadekwatnymi do sytuacji, w której znajduje się chory. Pacjent zaczyna mieć coraz większe problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie.
Kolejnymi objawami, które mogą się pojawić, są: brak samokrytycyzmu, zmienność nastrojów, brak stabilności emocjonalnej, ciągłe pobudzenie, zapominanie o podstawowych potrzebach, jak jedzenie czy higiena osobista, myśli samobójcze, nagła słabość do używek, która nie pojawiała się w przeszłości. W późniejszym etapie mogą wystąpić ponadto: zaburzenia funkcji ruchowych, np. drżenie czy sztywność, nietrzymanie moczu lub stolca.
Bardzo trudno zdiagnozować otępienie czołowo-skroniowe w początkowym etapie choroby. Dopiero wyraźne zmiany w zachowaniu oraz problemy z mową stają się powodem do przeprowadzenia konsultacji. Tymczasem bagatelizowanie nawet wczesnych objawów może być bardzo groźne, ponieważ są one zbliżone do sygnałów, które daje guz mózgu czy udar.
Nie da się spowolnić tempa rozwoju otępienia czołowo-skroniowego. Stosowane są jedynie metody łagodzenia objawów, np. leki psychotropowe, by stłumić zaburzenia emocjonalne. Pacjenci średnio przeżywają około ośmiu lat od momentu zachorowania.
To także może cię zainteresować: