Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Za rozwój schorzenia odpowiada Rhizopus oryzae, gatunek grzyba bytującego w rozkładającym się materiale biologicznym, głównie liściach lub drewnie, oraz w glebie (przedostaje się przez duże, otwarte rany np. u ofiar wypadków czy katastrof). Medycyna wyróżnia kilka typów mukormykozy, jednak do najczęściej rozpoznawanych należy postać nosowo-gardłowa, gdy patogen trafia do organizmu poprzez drogi oddechowe. Taka forma zakażenia prowadzi do powstawania zmian w jamie nosowej lub w zatokach . Dużo rzadziej choroba rozwija się w obrębie płuc, układu pokarmowego czy opon mózgowych. Stan zapalny spowodowany obecnością grzyba obok narządów wewnętrznych może zaatakować także skórę.
Mukormykoza stanowi niebezpieczeństwo jedynie u osób z upośledzonym układem immunologicznych, dla zdrowej osoby grzyb nie stanowi żadnego zagrożenia.
Objawy
Towarzyszące chorobie objawy zależą przede wszystkim od miejsca "zagnieżdżenia" grzyba. Jeśli grzyb dotrze do układu pokarmowego może powodować bóle brzucha , wymioty, nudności. W przypadku zajęcia płuc pacjenci skarżą się na kaszel, krwioplucie, problemy z oddychaniem. Bardzo często zmiany widoczne są na skórze, szczególnie twarzy. Obok przekrwienia, krwotoku lub wysięku ropnej wydzieliny z nosa, w kącikach ust pojawiają się wrzody. Bardzo często dochodzi do zaburzeń widzenia, które mogą skutkować całkowitą utrata wzroku.
Dodatkowo wszystkim chorym dokuczają bóle głowy, gorączka, obrzęk tkanek miękkich, nieprawidłowa krzepliwość, konwulsje, a także ciągłe zmęczenie, pogorszenie stanu psychicznego oraz apatia.
Diagnoza
Przy stawianiu diagnozy, w pierwszej kolejności, określić w oparciu o wywiad, czy pacjent znajduje się w grupie ryzyka. Jeśli tak, chorobę można potwierdzić pobierając ze skóry, zatok lub tkanek materiał do dalszego badania. Dodatkowo wykonuje się biopsję płuca w celu zbadania zalegającej w nich wydzieliny.
Leczenie
Walka z chorobą rozpoczyna się od farmakologii, tj. leków przeciwgrzybiczych. Niestety nie zawsze są one skuteczne i niejednokrotnie prowadzą do uszkodzenia nerek lub wątroby. W przypadku, gdy taka forma leczenia nie przynosi oczekiwanych efektów konieczny zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu zmienionych przez mukormykozę tkanek. Ze względu na osłabioną i nie funkcjonującą prawidłowo odporność organizm duża część chorych nie wytrzymuje obciążenia, co prowadzi do śmierci pacjenta.
