Podgrzybek jest w polskiej kuchni jednym z najbardziej docenianych grzybów pod względem smakowym. Nie dorównuje oczywiście borowikowi, ale ilość dań oraz przetworów, w których można wykorzystać podgrzybki jest imponująca. Do najczęściej występujących rodzajów podgrzybków zalicza się podgrzybka brunatnego, podgrzybka zajączka, podgrzybka złotawego oraz m.in. podgrzybka żeberkowanego. Pomimo tego, że praktycznie wszystkie rodzaje tego grzyba są jadalne, to warto pamiętać, że jedna odmiana jest trująca - chodzi mianowicie o podgrzybek szatański. Można go rozpoznać po charakterystycznie różowym zabarwieniu trzonu oraz rurek, a także po specyficznym zapachu.
Podgrzybki to bardzo charakterystyczne grzyby, a ich rozpoznanie nie powinno sprawić problemu nawet mniej doświadczonym grzybiarzom.
1. Kapelusz
Kapelusz podgrzybków ma barwę ciemnobrązową lub kasztanową, a jego średnica może dochodzić nawet do kilkunastu cm. Jego zabarwienie jest zazwyczaj jednolite i matowe. Spód kapelusza ma barwę jasną, oliwkową lub żółtą, a po naciśnięciu lub uszkodzeniu rurek zaobserwować można charakterystyczną dla tego gatunku zmianę koloru na siny.
2. Trzon
Trzon podgrzybka jest z reguły mocno wybrzuszony i zgięty. W dotyku dosyć mięsisty i zwarty. Jego barwa jest brunatna lub żółtawa.
3. Zapach i smak
Zapach podgrzybków jest bardzo przyjemny, określany często jako grzybowy i leśny. Walory smakowe podgrzybków doceniane są już od setek lat, gdyż smak jest mocno grzybowy i intensywny, a zarazem delikatny.
Podgrzybki to z pewnością najliczniej występujące grzyby w polskich lasach. Największy wysyp obserwowany jest zawsze w sierpniu, wrześniu oraz listopadzie. Spotkać je można w przerzedzonych lasach iglastych, liściastych i mieszanych. Występują zarówno pojedynczo, jak i w licznych grupach.
Wysokość podgrzybka złotawego osiąga zazwyczaj około 10-12 cm. Jego trzon przybiera kolor żółty z czerwonymi przebarwieniami w górnej części. Jest zazwyczaj dosyć cienki, zakrzywiony oraz miękki. Kapelusz podgrzybka złotawego w pierwszym etapie jego życia jest wypukły, ma kolor jasnobrązowy z charakterystyczną jasną siateczką pęknięć. Miąższ podgrzybka złotawego jest miękki, jaskrawożółty, a po mocniejszym dotyku sinieje.
Charakteryzuje się wysokością od 6 do 10 cm i zwężanym u dołu, walcowatym trzonem o średnicy 1-2 cm. Kapelusz może osiągać nawet 10 cm średnicy. Jego struktura jest matowa i pilśniowa, a barwa oliwkowobrązowa lub siwobrązowa.
Charakteryzuje się wysokością od 3 do 10 cm i grubością trzonu w przedziale od 0,5 cm do 2,5 cm. Jego kapelusz ma z reguły średnicę 5 - 10 cm. W pierwszej fazie życia grzyba jest półkolisty. Później staje się płaski, a u grzybów starszych wklęsły. Barwa kapelusza jest czerwonobrązowa, brązowożółta lub żółtawooliwkowa. Rurki młodych grzybów są intensywnie żółte, a po uszkodzeniu sinieją. Podgrzybek żeberkowaty rośnie zazwyczaj na glebach piaszczystych pod bukami.
Podgrzybek szatański charakteryzuje się dosyć szerokim i bulwiastym trzonem, którego średnica dochodzić może do 8 cm. Trzon przybiera kolor żółtawoczerwony. Kapelusz młodych okazów jest półkolisty, a w dalszych etapach życia grzyba poduchowaty. Jego barwa jest szarozielona.
Badania wykazały, że najwięcej cennych wartości odżywczych znajduje się w kapeluszu grzyba. Zawiera on między innymi witaminy A, B1, B2, C, D czy E. Podgrzybki to także źródło białka oraz błonnika pokarmowego. Warto pamiętać, że podgrzybków nie powinno się podawać dzieciom poniżej szóstego roku życia, a także osobom starszym.
Podgrzybki to cenne grzyby z punktu widzenia walorów smakowych oraz uniwersalności ich wykorzystania w kulinariach. Stanowią znakomity składnik sosów oraz zup grzybowych, gdyż cechują się intensywnie grzybowym smakiem i aromatem. Podgrzybki można również suszyć, a także marynować. W każdym przypadku należy pamiętać o tym, że surowe podgrzybki są trujące, a ich spożycie może skutkować poważnymi dolegliwościami żołądkowymi.
To również może cię zainteresować:
Podgrzybki przepisy: