Złamania kości promieniowej - rodzaje złamań i leczenie

Złamania kości promieniowej przytrafiają się stosunkowo często. Są to złamania kości przedramienia zdarzające się przy upadkach, gdy próbując się podeprzeć odruchowo wyciągamy rękę. Generalnie złamania dotyczą trzech miejsc: okolicy łokcia, nadgarstka oraz trzonu kości. Unieruchomienie w gipsie, w zależności od rodzaju złamania i stopnia komplikacji, trwa od jednego do półtora miesiąca.

Złamania kości promieniowej - rodzaje złamań

Na początek ustalmy, o którą kość chodzi. Otóż, kość promieniowa to inaczej kość długa, wraz z kością łokciową tworząca nasze przedramię. Położone są niemal równolegle do siebie, z tym, że kość promieniowa znajduje się po stronie kciuka, a kość łokciowa po stronie małego palca. Kość promieniową, nieco krótsza niż łokciowa, połączona jest jednym stawem z kością łokciową, drugim zaś z nadgarstkiem.

Sama kość dzieli się na:

• nasadę bliższą (koniec bliższy) - połączona stawem z kością łokciową poprzez głowę kości promieniowej
• trzon kości
• nasadę dalszą (koniec dalszy) - połączona stawem od strony bocznej z kością łódeczkowatą nadgarstka, a od strony przyśrodkowej z kością księżycowatą

Do złamania kości promiennej dochodzi najczęściej w wyniku upadku, w momencie podpierania się dłonią. Takie upadki zdarzają się nam często, szczególnie zimą, gdy łatwo się poślizgnąć na oblodzonym chodniku. Stąd to najczęściej spotykany uraz kości w drugiej połowie roku.

Lekarze dzielą złamania kości promieniowej na trzy kategorie:

• złamanie bliższego końca (inaczej: złamanie bliższej nasady kości promieniowej, złamania głowy kości promieniowej)
• złamania trzonu kości promieniowej (złamanie typu Galeazziego lub złamanie typu Essex-Lopresti)
• złamanie dalszej nasady kości promieniowej (inaczej: złamanie dalszego końca, złamanie Collesa, złamanie Smitha, nazywane też popularnie złamaniem nadgarstka kości promieniowej)

Złamanie bliższego końca (inaczej: złamanie bliższej nasady kości promieniowej, złamania głowy kości promieniowej)

Do tego typu złamania dochodzi zwykle w wyniku upadku na wyciągniętą rękę z ze zgiętym przedramieniem.

Jeżeli złamanie nie jest powikłane, nie ma przemieszczeń kości, wystarczy unieruchomienie stawu, natomiast w przypadku skomplikowanych złamań konieczna jest interwencja chirurgiczna. Stabilizuje się kości odpowiednimi śrubami lub specjalną płytką, w sytuacji skrajnej usuwa się głowę kości promieniowej i wstawia endoprotezę. Ręka unieruchomiona jest w gipsie przez miesiąc.

Możliwe powikłania: uszkodzenie nerwów, uszkodzenie naczyń, niestabilność stawu łokciowego, choroby zwyrodnieniowe stawu, sztywność i ograniczenie ruchomości w stawie łokciowym.

Skręcenie i zwichnięcie kończyny to prawie to samo, a złamaną kończyną nie da się poruszać? Specjalista wyjaśnia, jak jest naprawdę

Złamanie trzonu kości promieniowej

Takie złamanie często dotyczy także drugiej kości, czyli łokciowej, a przyczyną jest uraz. Zdarzają się dwa rodzaje tego typu złamań:

• złamanie typu Galeazziego - złamanie trzonu kości z jednoczesnym zwichnięciem stawu promieniowo-łokciowego dalszego
• złamanie typu Essex-Lopresti - złamanie głowy lub szyjki kości promieniowej z jednoczesnym zwichnięciem stawu promieniowo-łokciowego dalszego i przerwaniem błony międzykostnej

Możliwe powikłania: brak zrostu i powstanie tzw. stawu rzekomego, uszkodzenie nerwów i naczyń, sztywność oraz zmniejszony zakres ruchów ręki.

Złamanie dalszej nasady kości promieniowej (inaczej: złamanie dalszego końca,  złamanie Collesa, złamanie Smitha, nazywane też popularnie złamaniem nadgarstka kości promieniowej)

Ten typ złamania zdarza się najczęściej, szczególnie przy podpieraniu się dłonią w momencie upadku.

• złamanie Collesa - złamanie dalszego końca kości promieniowej, często z przemieszczeniem odłamków kości, zdarzające się przy upadaniu na rękę od strony dłoni
• złamanie Smitha - złamanie dalszego końca kości promieniowej, zdarzające się przy upadaniu na rękę od strony grzbietowej

Złamania bez przemieszczeń kości unieruchamia się w opatrunku gipsowym, natomiast skomplikowane przypadki z przemieszczeniami wymagają wcześniejszego nastawienia. Takie złamania zrastają się co najmniej 6 tygodni.

Możliwe powikłania: uszkodzenia nerwów i naczyń krwionośnych, zapalenie kości, zerwanie ścięgien mięśni zginaczy i prostowników. Ponadto może dojść do sztywności, zniekształcenia ręki, napięcia więzadeł nadgarstka oraz do zespółu Sudecka (tzw. kompleksowy zespół bólu regionalnego, charakteryzujący się bólem i obrzękiem ręki, połączonym z zaburzeniami krążenia, osteoporozą i zmianami skórnymi).