Choroba Glińskiego-Simmondsa

Hormony to substancje, które nie tylko wpływają na nasze samopoczucie, ale regulują i kontrolują funkcjonowanie niektórych narządów. Jednym z wytwarzających je ośrodków jest przysadka mózgowa, a wszelkie niepokojące zmiany w jej obrębie mogą mieć poważne konsekwencje. W przypadku choroby Glińskiego-Simmondsa są one spowodowane m.in. chorobą nowotworową bądź ostrym zakażeniem.

Dołącz do nas na Facebooku!

Choroba Glińskiego-Simmondsa, nazywana także charłactwem przysadkowym to schorzenie hormonalne prowadzące do niedoczynności tarczycy, nadnerczy oraz gruczołów płciowych. Działanie oraz stężenie wytwarzanych przez nie hormonów reguluje przysadka mózgowa , która pod wpływem niedoczynności przedniego płata zaburza gospodarkę hormonalną niemal całego organizmu.

Choroba najczęściej diagnozowana jest u kobiet między 30 a 40 rokiem życia, a przyczyny jej występowania mogą być dwojakie. W przypadku tzw. pierwotnej niedoczynności przysadki uszkodzony zostaje przedni lub tylny płat gruczołu i zazwyczaj stanowi powikłanie po nowotworach przysadki czy zakrzepie, który może się pojawić po silnym krwotoku. Dużo częściej rozwija się u pacjentów z cukrzycą (lub inną chorobą naczyniową), przechodzących ciężkie zakażenie (gruźlica, kiła, zapalenie opon mózgowych). Choroba Glińskiego-Simmondsa czasem towarzyszy urazom głowy, białaczce, chłoniakowi lub innej chorobie układowej. Częściej rozpoznawana jest u osób z osłabionym układem odpornościowym, po zabiegu neurochirurgicznym lub poddanych promieniowaniu jonizującemu.

Wtórna niedoczynność przysadki spowodowana jest uszkodzeniem podwzgórza, które nie uszkadza przysadki, a jedynie zatrzymuje wydzielanie przez nią hormonów.

Objawy

Zmiany w przysadce wiążą się ze znacznym spadkiem stężenia wazopresyny , hormonu wzrostu , lutenizującego oraz hormonu tyreotropowego oraz prolaktyny. I to niedobór tego ostatniego odpowiada za większość charakterystycznych dla schorzenia objawów. Pacjenci z chorobą Glińskiego-Simmondsa skarżą się przede wszystkim na osłabienie, nadwrażliwość na zimno, zmęczenie, apatie, senność oraz brak apetytu. Jednym z bardziej typowych symptomów sugerujących zmiany w przysadce jest zanik owłosienia (głównie pod pachami i łonie, a u mężczyzn na twarzy i klatce piersiowej). U części pacjentów pojawiają się zaburzenia widzenia, podatność na stres, urazy oraz infekcje. Dodatkowo może dojść do zaniku popędu seksualnego oraz zaniku miesiączki. W skrajnych przypadkach gdy schorzenie nie zostało w porę rozpoznane może dojść do stopniowego zaniku i zmian w narządach płciowych.

Gdy uszkodzony jest tylny płat przysadki objawy mogą przypominać moczówkę prostą obserwuje się także obniżony poziom cukru, soli oraz wody w organizmie. Schorzenie niekiedy bywa mylone z jadłowstrętem psychicznym .

Diagnoza

Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie z pacjentem oraz szczegółowej analizie wszystkich objawów. Dodatkowo wykonuje się badania hormonalne pozwalające ocenić stężenie i typ brakujących hormonów.

Leczenie

Podstawą leczenia jest podawanie środków pozwalających wyrównać gospodarkę hormonalną organizmu. Powinno być ono prowadzone pod ścisłą kontrolą lekarza endokrynologa , a leki przyjmowane są przez całe życia. Zdarza się jednak, że u pacjentów z guzem przysadki konieczne jest operacyjne usunięcie guza. Zbyt późno wdrożone leczenie może doprowadzić do śmierci pacjenta.

Chcesz się dowiedzieć więcej, coś Cię niepokoi, zapytaj lekarza

Czytaj także:

Hormony nadnerczy

Niedoczynność przysadki mózgowej

Hormony bez recepty

Eunuchoidyzm

Nadczynność przysadki mózgowej